011. Rodział jedenasty - Test braci Uchiha. Pierwszy gest. Sen.

          Opowiadanie: Powroty, a co za tym idzie, postępy?
          Rozdział: 11/?
          Tytuł rozdziału: Test braci Uchiha. Pierwszy gest. Sen.

***

*

***

                „Gdzie jestem? Co tu robię? Jak…”- pomyślałem, otwierając oczy. Znajdowałem się w dziwnym miejscu: była to jakby sypialnia, w końcu leżałem na łóżku, ale wokół mnie poukładano kilkadziesiąt talerzy z najwspanialszymi potrawami. Ich zapach sprawił, że poczułem straszny głód. Wstałem i sięgnąłem po jedno z dań, pieczoną kaczkę z ryżem i zacząłem ją pożerać. Naprawdę byłem głodny. Myślałem, że jestem sam, lecz ktoś szepnął mi do ucha:

- Cześć, kochanie – od razu poznałem jego głos, nie mogłem go pomylić. Odwróciłem się błyskawicznie i napotkałem najintensywniejszy błękit, nieba, jaki kiedykolwiek widziałem.

   - Naruto?

   - Zajmę się tobą – usłyszałem jeszcze, nim mnie pocałował. Zlizywał przysmak, raz po raz przygryzając wargi.

ZAWIROWANIE

          Czułem jego dotyk i smak, błądziłem dłońmi po jego opalonym ciele, głaskałem, mierzwiłem, całowałem. Czułem słodycz malinowych ust, miękkość truskawkowo pachnącej skóry, żar z wnętrza jego duszy. Jęczał, wzdychał, niemal krzyczał z przyjemności, gdy lizałem jego penisa. Och, tak bardzo tego pragnąłem, tyle razy sobie to wyobrażałem, oczami wyobraźni dawałem spełnienie. A teraz to wszystko się działo, działo naprawdę.

ZAWIROWANIE

Jego mięśnie na mojej męskości… nie istnieje nic piękniejszego, niż on w ekstazie. Nie panował nad swoim ciałem, krzyczał, dotykał mnie, stękał, niemal odpychał, paznokciami drapał moja klatkę piersiową… Bolało, lecz wiedziałem, że daję mu największą w życiu rozkosz, że nikt mu takiej nie dał. Jeszcze kilka pchnięć…O tak, osiągnął spełnienie a ja, po wiekach oczekiwania, spuściłem się w jego wnętrze. Byliśmy jednością.

ZAWIROWANIE

Nie wiedziałem co się stało, ktoś uderzył moim ciałem o zimną ścianę. Potem poczułem chłód stali wewnątrz ciała – czyjaś katana przebiła moje serce na wskroś. Na rękojeści wachlarz? Więc to Uchiha. Podniosłem wzrok i napotkałem czerwień jego Sharingana, był wkurwiony. Patrząc mi w oczy, przyciągnął do siebie Naruto i pocałował. Widziałem jego zaborczy język tańczący w jego ustach, pieszczący każdy ich zakamarek. Mój ukochany oddawał pocałunek z równą namiętnością, do tego zaczął intensywnie mruczeć. Nie mogłem na to patrzeć, opuściłem głowę. Uchiha chwycił mój podbródek i mocno ściskając, podniósł do góry.

   - On jest tylko mój, zapamiętaj -  warknął, aktywując Mageyoko Sharingan. Odpłynąłem.

            Zerwał się, szybko oddychając. To był tylko zły sen. Koszmar, jednak aż za bardzo realny. Uspokoił oddech i zamknął oczy. Zakładając długie, brązowe włosy za uszy, wspominał wygląd i smak Uzumakiego, w chwili, gdy dawał mu rozkosz. Następnie zanalizował późniejsze wydarzenia i uznał nocną marę za znak. Wiedział, że był to sen świadomy, bo sam sobą kierował, myślał, odczuwał… ale i był on proroczy. Otrząsnął się z resztek koszmaru, wstał i podszedł do okna. Lekki wiatr mierzwił mu włosy, lecz i nieprzyjemnie drażnił jego czuły punkt. Dotknął okolic krocza – bokserki, które miał na sobie, były nasiąknięte białą substancją.

   - A więc mokry sen, co, Uzumaki? Szkoda, że nie wiesz, co ze mną robisz – powiedział do siebie, kierując się w stronę komody z bielizną. Skrzywił się na wspomnienie czerwonych oczu Uchihy - taa, będzie musiał walczyć o blondyna z byłym nukeninem.

***

*

***

            - Ten test miał na celu, jak już wyjaśniła wam zapewne Shizune, sprawdzenie, czy jesteście wierni Konoha-gakure. Po wynikach widzę, że Itachi… zdradziłby mnie, gdyby nie ty, Sasuke. To dla ciebie wrócił i ze względu na zobowiązania klanowe. Prawda? – Starszy odwrócił wzrok i przeklnął cicho.

   - Więc wnikaliście nawet do najbardziej ukrytej świadomości? – Rzucił tylko, przymykając oczy.

   - Ale, Itachi… mówiłeś… - młodszy zdawał się być zdumiony.

   - Wiem, co ci powiedziałem, Sasuke. Ale to ma się nijak do rzeczywistości. To znaczy, miało.

   - Rozwiń to – nakazał Naruto, bacznie obserwując obu. Błękit zamienił się w łaknącą krwi czerwień. – Dalej, Uchiha – warknął, zaciskając dłonie w pięści. Itachi westchnął.

   - Wróciłem do wioski tylko dlatego, że mnie nie zabiłeś i chcemy odbudować naszą rodzinę. A tylko ja mogę to zrobić. To są jedyne dwa powody, dla których ja, wielki geniusz, dałem się tu usidlić. Przez wiele lat kochałem Konohę nad wszystko inne, lecz miłość do wioski nigdy nie przewyższy miłości do ciebie, bracie. Jednakże to, co przeżyliśmy obaj przez ostatnie lata sprawia, że... Wioska Ukryta w Liściach mało już dla mnie znaczy. Chcę cię jednak zapewnić, Tsunade - przeniósł wzrok na Ślimaczą Księżniczkę - że nie zrobiłbym nic w celu zaszkodzenia twojej osadzie. Nie, bo jest tu Sasuke i kiedyś darzyłem to miejsce najwyższymi uczuciami - przyglądającemu się Naruto z całej wypowiedzi mężczyzny zapadło w pamięć jedno zdanie, którego sensu nie był do końca pewien. Bardzo mu to nie pasowało.

   - Dlaczego tylko ty możesz być zbawieniem? – Mężczyźni przenieśli na niego wzrok. – Czemu tylko ty możesz… sprawić, by wasz klan się odrodził? Przecież twój brat – zaakcentował ostatnie słowo, jakby chciał zapomnieć, jak jego były przyjaciel miał na imię – również jest do tego zdolny – odpowiedziała mu cisza, podczas której bracia uzgadniali, co mu mogą zdradzić i najważniejsze – kto tego dokona.

   - To nie takie proste, Naruto – z trudem ukrył targające nim uczucia. Czerń nocy zmierzyła się z błękitem porannego nieba. Byli przyjaciele zagłębiali się w sobie, czytali ze swoich ciał na wskroś, przypominali siebie sprzed destrukcyjnych wydarzeń. Sasuke musiał się mocno napracować, by schować przed nim dławiące go od dłuższego czasu uczucie. Atmosfera gęstniała.

   - Dość tego – Tsunade domyśliła się uczuć hebanowowłosego co do ulubionego ucznia Iruki, tak jak widziała jego usilne starania, by niebieskooki się o tym nie dowiedział. Postanowiła przyjść mu z pomocą. Pierwszy i ostatni raz. – Kontynuując, od wyników zależało, czy pojawicie się od razu przed obliczem naszego Jinchuuriki, czy zmierzycie się z sekcją drugą. Sasuke… to jakby dla ciebie nagroda, dla ciebie, Itachi, kara. Zaczynajcie.

***

*

***

            Wiedział, co oznaczały słowa Piątej. Tak, to była dla niego nagroda – mógł porozmawiać z Naruto, nawet z czasie walki. Ma szansę go do siebie przekonać i wykorzysta ją. Stanął w pozycji, gotowy do ataku jak i obrony. Podejrzewał, że będzie to ciężkie starcie, choćby i dlatego, że chłopak będzie się mścił. Choć nie, może nie zniży się do jego poziomu? Otaczające ich światła drażniły niepokojąco oczy, lecz postanowił wytrzymać. Tak bardzo pasowały do uśmiechniętego i radosnego zwykle Uzumakiego.

   - Naruto, ja… przepraszam, że… - zaczął, lecz jego przeciwnik wykonał szybki zamach. Musiał uskoczyć przed nadlatującymi kunai. Zatrzymał się i posłał mu dziwne spojrzenie. – Nie będziesz ze mną rozmawiał? – Kolejna cisza i seria broni. Obserwował ukochanego i przymykając oczy, posłał ku niemu jeden shuriken. Bez wysiłku go wyminął. W końcu jego oczy stały się ciemnozłote z czarnymi, prostokątnymi tęczówkami, a na powiekach pojawiły się pomarańczowe obwódki. "No tak, Tryb Sage", pomyślał młodszy Uchiha, kontemplując zmiany na twarzy chłopaka. Ten spojrzał na niego twardo, niemal mrożąc jego szybko bijace serce.

    - Zaczynamy! - Ryknął, sięgając po zwój, który nosił na plecach i rozwijając go. Nagryzł kciuk i wykonując pieczęcie, przywołał jedną ze swoich żab z Góry Myoboku, Gamatatsu, po czym wskoczył na nią. Jeszcze raz przelotnie spojrzał na Sasuke, po czym łącząc się z żabą, wykonał wspólne jutsu. - Styl Wody: Wodny Żabi Pistolet! - Krzyknął, uwalniając w jednej chwili chakrę. Jego przeciwnik zgrabnie ominął strumień wody i dobył katany. Patrząc w oczy Naruto, przesłał przez nią błyskawice i dotknął strumienia, tak, że energia uderzyła w wypluwającego wodę Gamatatsu. Płaz jedynie otrząsnął się i cofnął, wciąż utrzymując na sobie blondyna, który uśmiechnął się drwiąco. Uchiha otworzył szerzej oczy - żadnemu z napastników nic się nie stało. Aktywował Sharingan. - Twój Żywioł Błyskawicy nie wygra z moim Żywiołem Wiatru.

    - Rozumiem - mruknął tylko niechętnie, poprawiając w dłoni oręż.

    - Nie czas na gadanie - Naruto mimo, że nie był mściwy, miał zamiar dać brunetowi popalić za ostatnie wydarzenia. Zawiązał kolejną pieczęć i wokół niego pojawiło się dwanaście cienistych klonów z kunai w ręku. Tym razem Sasuke uniósł kąciki ust.

    - Uzumaki no Jin? I co teraz zrobisz? Zaatakujesz mnie nimi kolejno jak zwykle? - Zadrwił, widząc biegnące w jego stronę klony. Z łatwością rozgromił pierwszą szóstkę, używając Chidori Nagashi, po czym skoczył w kierunku pozostałych. Gdy dosięgnął kataną ósmą z podróbek, zauważył kątem oka, że blondyn wraz z płazem się przemieścił. Nie zdążył się odwrócić, jednocześnie załatwiając ostatniego klona, gdy poczuł na swoim ciele przerażające zimno, a w oddali usłyszał głos chłopaka.

    - Uwolnienie Wiatru: Ropuszy Pistolet - uderzenie odrzuciło go na kilka metrów, cudem ustał na nogach. Zauważył, że jego ubranie znacznie ucierpiało. Tej techniki nie znał, jak i nie zdążył jej zauważyć. Nie zważając na to, że miał już kompletnie odsłonietą klatkę piersiową, pobiegł szybko w kierunku Naruto i zaatakował. Udało mu się wymierzyć mu policzek, choć bardzo tego wewnętrznie żałował. Spojrzał na niebieskookiego i już miał zamiar przeprosić, gdy ten zaśmiał się. - No, no, ładnie, Uchiha. Spodziewałem się po tobie takiej wytrzymałości. Lecz popełniłeś błąd. To nic nie bolało.

    - Ale mimo to... - przerwał, bo oto jego przeciwnik natarł na niego, raniąc boleśnie w bok. Nim się zorientował, chłopak stał znów na płazie i wykonywał pieczęcie. Kolejny podmuch wiatru przeniósł go parę metrów w dal. Zdołał uniknąć zderzenia poprzez przywołanie swojego jastrzębia. Po chwili miękko opadł na ziemię, a zwierzę rozpłynęło się w szarym dymie. Obserwował blondyna sharinganem, nie chcąc jednak używać Genjutsu i kątem oka zauważył, że ten znów się przemieścił. Zaczęło go to irytować, więc odwrócił się na pięcie i posłał w ich stronę kilka małych pocisków z ognia. Tak jak się spodziewał, ta cała żaba zatrzymała je, wypluwając wodę. Wykorzystał to i nagle znikając, pojawił się za jej plecami. Zawiązał pieczęcie i po chwili władał już potężnym Chidori Eiso. Zauważając niebezpieczeństwo, Gamatatsu skoczył wysoko w niebo, niestety, przedłużone ostrze przecięło jego nogę. Nie zważając na to, starał się utrzymać równowagę i wylądować w odpowiedniej odległości. Uzumaki spojrzał na bruneta z wyrzutem, lecz nic nie mówiąc, posłał w jego kierunku przywołany shuriken, potem następny i następny. Zajmując w ten sposób Sasuke, z pomocą sobowtórów, utworzył Futon: Rasenshuriken i posłał go w jego kierunku. Uchiha patrzył na wytworzoną technikę z obawą, a chwilę później uciekał przed latającym "dyskiem" i gdy już miał go dosięgnąć, po prostu się rozpłynął. - Kage Bunshin? - Zapytał zaskoczony. Nie zauważył tego, nawet swoim kekkei genkai.

     - Połączony z Henge, tak - odparł Naruto z zadowolonym uśmiechem. Uśmiechała się także obserwująca walkę Tsunade. Spodziewała się, że coś między nimi się zmieniło, coś skończyło, ale i coś znów powstanie. Gratulowała sobie także tego całego pomysłu z tym fałszywym testem. W końcu była Hokage i potrzebowała rozrywki, a Uzumaki treningu z kimś o podobnych umiejętnościach.

    - Dlaczego? Przecież miałeś idealną okazję, by mnie wykończyć... - rzekł, pojawiając się przed chłopkiem.

    - Nie jestem tobą - odparł sucho niebieskooki, zeskakując z umęczonego walką Gamatatsu.

    - Naruto - jego głos był miękki - porozmawiajmy. Wiem, że masz wiele mi do po...

    - Nie przyszedłem tu pogawędzić - przerwał gniewnie Lisek, odpychając bruneta. Dobył kunai i rzucił nim w kierunku byłego przyjaciela. Ten nawet się nie poruszył. Ostrze przeleciało mu koło ucha, rozcinając jednocześnie policzek. Nosiciel Kyuubiego zmarszczył groźnie brwi. - Co to miało znaczyć?

    - Ja za to chcę porozmawiać - odpowiedział spokojnie Sasuke, chowając swoją broń.

***

*

***

            Starszy Uchiha przyglądał się przez chwilę walce brata, po czym wykonując tą samą czynność, co przed bramą sekcji pierwszej, przeszedł do oczekującego go tam shinobi. Przyglądał mu się chwilę i stwierdził, że jest to jeden z byłych członków ANBU, który służył razem z nim. Uśmiechnął się do niego zachęcająco, dając znak, że może zacząć mu wyjaśniać, w czym rzecz, co mężczyzna uczynił.

    - Itachi-senpai, masz przed sobą dwa tunele: jeden nazwaliśmy Niebem, drugi Ziemią. Ta część testu ma na celu wykazanie w jakich kategoriach sam o sobie myślisz. Więc tak - głos ninja był miły dla ucha, dźwięczny i jakimś cudem nie dawał się zagłuszyć odgłosami walki z bocznej sekcji. - W Niebie czeka cię niezwykle trudna walka, zaś w Ziemi stosunkowo łatwa.

    - Co ma to wszystko do rzeczy z tym, jak o sobie myślę?

    - Już mówię, Itachi-senpai. Kontynuując, jeśli wybierzesz Niebo, to znaczy, że chcesz odkupienia, że wierzysz, że jesteś go godny. Ten wybór oznacza także pewność co do swojej mocy i wiarę we własne umiejętności. Jeśli pokonasz tego, kto na ciebie czeka, twoje winy zostaną zapomniane natomiast jeśli wybierzesz Ziemię i pokonasz jej strażnika, Pani Hokage będzie miała dla ciebie niespodziankę.

    - Tylko tyle? - Łasic zwietrzył zasadzkę, w końcu jak słyszał, Tsunade była nieobliczalna. Stojąc w odległości około trzech metrów od tuneli, zaczął im się mocniej przyglądać. Jego źrenice rozszerzyły się, gdy spostrzegł w głębi jednego z nich błysk Sharingana. "Więc czeka tam na mnie Kakashi, ze swoim Chidori", pomyślał, postępując krok do przodu. - Czas zacząć zabawę - rzucił jeszcze, nim skierował się na prawo.

***

*

***

    - Nie wydaje mi się żebyśmy mieli o czym rozmawiać! - Naruto był wściekły. Chciał w pewien sposób odegrać się na Sasuke choć przez tyle lat utrzymywał że jest jego przyjacielem i przez tyle czasu próbował go sprowadzić z powrotem. Nie chciał rozmawiać, jeszcze nie teraz. Ale czy kiedykolwiek będzie na to gotów?

    - Tak uważasz? - Uchiha rozmasowując obolałe ramię spojrzał blondynowi prosto w oczy. - Dobrze, lecz przed wznowieniem walki, wyjaśnij mi jedną rzecz. Co się stało z dawnym Naruto? Czyżby moje odejście aż tak cię zmieniło? - Uzumaki otworzył szeroko oczy i odsuwając się, ze złością rzucił w jego stronę kunai. Brunet nawet nie drgnął - wiedział, że broń go nie dosięgnie. Nie taki był jej cel. Oznaczała ostrzeżenie - nie ma poruszać tego tematu. Nukennin nie zamierzał się jednak poddawać. - Czy to nie ty biegałeś za mną przez kilka ostatnich lat, chcąc widzieć mnie w tym miejscu, a teraz, gdy w końcu jestem, mnie odpychasz? Wyjaśnij mi to, proszę - niebieskooki, zaskoczony słowami swojego byłego przyjaciela, zachwiał się. Zapadła krótka cisza.

    - Nic ci się ode mnie nie należy, żadne wyjaśnienia! - Oddech chłopaka przyspieszył. Zamknął oczy i zaczął wyrzucać z siebie słowa, nie do końca świadomie. - Nie wiesz, co czułem, Uchiha. Nie masz zielonego pojęcia, palancie! Jak to jest, gdy szukasz kogoś ważnego dla ciebie, kogoś z kim wytworzyłeś więzi, które chciałbyś podtrzymywać, a ten ktoś w zamian próbuje cię zabić! - Gniew w jego głosie na chwilę zmroził Sasuke.

   - Nie wiem? - Odparł po dłuższej chwili, na pozór spokojnie. - A jak myślisz, ja się czułem, ścigając własnego brata, którego kochałem, a który zabił całą moją rodzinę? - Mówiąc, zaczął się powoli zbliżać w kierunku Jinchuuriki. - Mi również nie było lekko. Podczas naszej ostatniej walki, powiedziałeś, że rozumiesz moją zemstę. Pozwoliłeś mi podążać jej drogą, zaakceptowałeś to. Obiecałem ci wtedy, że się zmienię. Szeptałem ci do ucha, gdy leżałeś na wpół martwy w moich ramionach, że nadejdzie dzień, kiedy wszystko sobie wyjaśnimy. Dziś jest ten dzień, Usuratonkachi. Pozwól mi na to, proszę - blondyn opuścił głowę, czując, jak jego ubranie nasiąka wodą - zaczął padać deszcz. Ktoś delikatnie przyłożył dłoń do jego policzka, wiedział, kto to. - Proszę, wybacz mi, Naruto - jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Był szczęśliwy, że czarnooki jest obok niego, lecz jednocześnie nie był gotowy na to, by znów zostali przyjaciółmi.

    - Ostatnie wydarzenia zniszczyły niemal kompletnie dawnego mnie. To ty mi wybacz, Sasuke - tym razem ciałem hebanowowłosego wstrząsnął dreszcz, a jego oczy na powrót stały się czarne niczym noc. Jedno słowo, jego imię w ustach Uzumakiego sprawiło, że mógł jeszcze poczekać. Wiedział, że nie może się spieszyć. - Nie jestem w stanie ci jeszcze wszystkiego zapomnieć - świece wokół nich pod wpływem kropel deszczu, gasnęły, jedna po drugiej. Po dłuższej chwili wypełnionej przyjazną ciszą, stali już tylko w blasku księżyca. Naruto zadrżał z zimna. - Walka skończona, wygrałeś - wyszeptał, odsuwając się od niego nieznacznie. Nim zdążył zareagować, Sasuke musnął jego policzek opuszkami palców, jakby przelotnie. Oczy blondyna nabrały jeszcze ciemniejszej barwy, lecz nie zareagował na ten gest, co szczerze mówiąc, dało nikłą nadzieję młodemu Uchisze. - Nie oczekuj ode mnie zbyt wiele - usłyszał jeszcze, nim chłopak ulotnił się w kłębach szarego dymu. Czując, że jego ciepło i zapach zniknęło, Sasuke opadł bez sił na twardą ziemię. Od uderzenia zapiekły go pośladki, lecz w głębi serca był szczęśliwy.

             "Dobrze ci poszło, Nii-san, jestem z ciebie dumny", usłyszał w głowie głos Itachiego, lecz tym razem go za podsłuchiwanie nie złajał. Wręcz przeciwnie, potrzebował jego pochwały, by upewnić się, że nie był to tylko sen. Uśmiechnął się pod nosem, widząc kierującą się w jego stronę Hokage. Wstał, otrzepał się z kurzu i stojąc prosto, oczekiwał nadejścia kobiety. "A jak u ciebie, Łasico? Nie poddajesz się, słyszę", przesłał myśl bratu, rozgladając się po polu bitwy. Żaba Naruto pomachała mu i zniknęła, zabierając płaszcz, który zgubił w czasie walki. "Jest ciężko, ale już kończę. Spotkamy się w domu za jakiś czas... Ałł, to bolało", usłyszał, nim poczuł silny cios w okolicach śledziony. Siła uderzenia odrzuciła go w tył tak, że gruchnął z całym impetem w ścianę areny. Stając na nogach, nadal zgięty wpół, wypluł trochę krwi.

    - To za krzywdy, jakie wyrządziłeś mojemu podopiecznemu - usłyszał znajomy, męski głos. Otworzył szerzej oczy i podnosząc głowę, zlokalizował swojego byłego sensei jakieś pięć metrów dalej. Pomimo bólu, uśmiechnął się drwiąco.

    - Kakashi. Miło cię znów widzieć. Nie wiedziałem, że ty i Naruto tak się z sobą zżyliście, podczas mojej nieobecności - warknął, ocierając krew z policzka, który rozciął mu wcześniej złotowłosy chłopak. Poczuł ukłucie zazdrości na tak zażyłe stosunki byłego nauczyciela i blondyna.

    - Chciałbym powiedzieć to samo, ale z reguły nie kłamię. O, Pani Tsunade - kobieta pojawiła się po jego prawej stronie i z góry patrzyła na stojącego niedaleko członka klanu Uchiha.

    - Uchiha Sasuke, wygrałeś walkę z Uzumakim, choć doskonale wiem, że by cię pokonał, gdyby tylko chciał. W związku z tym, nadaję ci rangę jonnina i od dziś znów uznaję cię za shinobi Liścia. Taki był cel tego całego widowiska, zmierzenie waszych umiejętności - brunet ukłonił się niżej, po czym upadł na ziemię.

    - Sasuke? - Blondynka podeszła do Sharinganowca i obróciła twarzą ku niebu. - Zemdlał - oświadczyła, patrząc w oczy Kakashiego.

***

*

***

            Poruszała się jak cień, szybciej od kota, ciszej, zgrabniej. Przemierzała liczne knieje, nie spiesząc się. Poły jej czarnego płaszcza łomotały na wietrze bezdźwięcznie. W świetle księżyca jej włosy zabłysnęły fioletem, a noszona katana srebrem. Zatrzymała się i rzuciła kunai w rosnące na południe krzaki. Odetchnęła z ulgą i kontynuowała podroż, gdy wyskoczył z nich zwykły szarak. "Konoha już blisko", pomyślała, przyspieszając.

            Chciałabym dopowiedzieć, że Inata Uzumaki, wprowadzona przeze mnie postać, nosi takie imię, jakie nosi, gdyż nie miałam na nie innego pomysłu. W żaden sposób nie utożsamiam się z tą bohaterką mojego opowiadania. Miłego dnia Czytelnikom życzę ^^