022. Rozdział dwudziesty drugi - Drugi pocałunek. Lasek.

         Witam Czytelników. Jestem zaskoczona, bo otóż to wchodzę dzisiaj na bloga i co widzę? Ponad 10 000 wejść ;p ! No i jako, że się na to przygotowałam (nie wiem jak to się stało, ale zabrałam ze sobą ostatni jak dotąd skończony WZK, a naprawdę miłym zaskoczeniem była ta okrągła suma zaglądnięć) dostaniecie go w prezencie.

        

         Rozdział dość średni, więc nikomu go nie dedykuję … Jest jakby wprowadzeniem do czegoś większego.

****************

         21.09. (niedziela)

         Miał dość ślęczenia nad papierzyskami, choć bardziej męczyło go stawianie czoła wspomnieniom, których nikt poza nim nie mógł zrozumieć, nawet Sasuke. Zmęczony psychicznie wszystkimi emocjami, które potrafił wzbudzić nawet malutki skrawek papieru, wyszedł z tajemnego pomieszczenia. A potem użył Shunshin no Jutsu, przenosząc się do razu do ogrodu za domem. Przywitała go gęsta, mleczna mgła. Rozejrzał się po swoich włościach i za pomocą Sharingana lokalizując w kącie starą sakurę, ruszył w jej stronę. Nie wiedział, czy ona ma świadomość jego obecności, więc wyciszył aurę chakry i stając się niewidzialnym, zaczął się przesuwać w jej kierunku krok po kroku. Chłodny wiatr owiewał jego ciało, sprawiając, że delikatnie drżał i bezgłośnie pociągał nosem. Musiał przyznać, że było zimno.

         Przesunął się o kilka metrów i przystanął. Z początku wydawało mu się, że słyszy tylko wycie jesiennego wiatru, hukanie sów i ciche trzaskanie gałęzi drzewa o siebie. Lecz gdy się wsłuchał, usłyszał dziwną melodię. Nie, nie melodię. Usłyszał głos. Cichutki, jak muśnięcie miękkim jedwabiem, słaby, acz stanowczy, niczym motyl, przepoczwarzający się z gąsienicy. Motyl jest słaby, delikatny, lecz stanowczo dąży do wydostania się z kokonu, do poznania świata. A ten głos lawirował pomiędzy odgłosami natury, zlewał się z nim, by za moment przybrać na sile i wybić się ponad wszystko. By oczarować słuchacza. Jego ton i wydźwięk przyprawiły go o dreszcze. Wiedział, że to lament zawiedzionej, zrozpaczonej i zagubionej kobiety. Po dłuższej chwili zaczął wyłapywać pojedyncze wyrazy, potem ich połączenia, a na końcu całe wersy. Z każdym słowem czuł się coraz bardziej ponad wszystkim, aż zaczęły go opuszczać problemy. Głos sprawiał, że odzyskiwał wewnętrzną równowagę, lecz związki sylab, jakie wyłapywały jego uszy, sprowadzały go na ziemię.

Gdybyś na przykład żył na dnie oceanu

Dla Ciebie odrzuciłabym własne stopy, aby stać się syreną

Ale wiem, że gdybym była bliżej Ciebie na dnie, zatonęłabym

Nie potrafię sobie wyobrazić sobie mojego życia jako cień wędrujący

Poprzez nieskończoną ciemność.

Lśniąca mgła unosi się dookoła

A ja topię się całymi dniami, nie mogąc się wydostać

Ciebie tutaj nie ma

Wiem to, wiem to.

Tak samo jak słońce wschodzi i wschodzi

Tak porywa miejsca, gdzie byłam

Ciepły, ciepły wiatr zabiera je daleko

Niebieskie piętno powoli odbija się na mnie

Gdyby na przykład te słowa dotarły do Ciebie

Potrafiłbyś rozerwać moje struny głosowe i odrzucić je daleko.

Tęsknię, tęsknię

Pragnę zapomnieć o własnych ranach

I dla Twojego ciepła, odrzucić wszystko za siebie

Nawet jeśli to tylko sen

Twoje ciepło zanika, zanika

Weź więc razem z nim miejsca, w których byłam

Chcę zasnąć w Twoich ramionach

Może wtedy zniknie moja kara…

Kawałki moich wspomnień ulatują daleko

Nie mam ich wystarczająco wiele, aby się zatracić

Zapominam Ciebie i Twojej bliskości…

Twój głos zanika w ciemności…

(Amano Tsukiko – „Koe”. Oryginał znajduje się na stronie www.tekstowo.pl)

         Był nieostrożny. Zasłuchany i całym sercem zaaferowany balladą (w wykonaniu dziewczyny, to prawdziwa ballada – dop. aut.), zamknął oczy i oddychał coraz ciężej. Nie wiedział, co czuje, taki miał mętlik w sobie. Znał dawną Inatę i wiedział, ze poprzez śpiew próbuje wyrazić swoje emocje, targające nią od wewnątrz, jej rozterki. I słuchając tej piosenki, wiedział, że dziewczyna go nie skreśliła, przynajmniej nie do końca. Niestety, domyślał się również, jak ciężko mu będzie poukładać i zlepić w jedno kawałki ich wspólnych wspomnień.

         Jak wspomniałam, Itachi był nieostrożny, pogrążając się w nostalgii i zamyśleniu. Nim się spostrzegł, tuż przed nim, jak spod ziemi, wyrosła fioletowowłosa i wykonując półobrót, pchnęła go mocno, aż plecami uderzył o twardą i zimną korę. Chciał się poruszyć, lecz mocny jak na dziewczynę uścisk i błyszcząca stal przy gardle mu to uniemożliwiła.

    - Itachi? – Szepnęła zielonooka, lekko poluźniając uścisk i odsuwając nieznacznie broń. Mężczyzna usłyszał w jej głosie gamę uczuć, aż zadrżał mimowolnie: od zaskoczenia, żalu, smutku i niepewności, po strach, ból i…coś nieokreślonego. Coś, co pchnęło go do czegoś wielkiego – do narażenia życia.

    - Inata – odszepnął, tonąc w jej trawiastych tęczówkach. Nie widział w nich nienawiści, ani wrogości. Zaryzykował.

         Nie zważając na przecinający skórę kunai, wyprężył mięśnie szyi i sięgnął do jej zaskoczonych ust. Nie pogłębiał pocałunku, choć mógł to zrobić. Chodziło mu tylko o zetknięcie warg. O ich własny sposób komunikacji. Wszystko wokół zawirowało, więc zamknął oczy. A gdy je otworzył, był znów tam był. W miejscu, które widział ostatnio niemal 10 lat temu.

***

*

***

Szykując się na tygodniową misję, zastanawiał się nad wizytą u Iruki. Chciał go zobaczyć choć raz przed opuszczeniem wioski, lecz miał pewność, że mężczyzna by sobie tego nie życzył. Zważywszy na jego ostatnie humorki, wolał nawet nie próbować. I tak oto ciężkimi westchnieniami pełnymi tęsknoty, przemierzał szybkim marszem śpiące jeszcze uliczki Konohy. Raz po raz łapał się na niegrzecznych myślach i przekonywaniu się co do wizyty u bruneta. „Eh, co ta miłość ze mną robi”, pomyślał, zatrzymując się. „No dobra, głupie serce, idę”. Odwrócił się na pięcie i w tym samym momencie musiał zablokować cios, krzyżując dłonie nad głową. Poczuł lekki ból w okolicach dłoni. Opuszczając je na dół i przyjmując pozycję obronną (lewa noga wysunięta w tył, ciężar przeniesiony na prawej, wysuniętej do przodu, obie lekko ugięte w kolanach, ręce zgięte w łokciach, dłonie sztywno napięte przed sobą), obserwował oddalającą się postać. Patrzył na przeciwnika stojącego naprzeciw niego z rosnącym napięciem. Shinobi zdawał się być znajomy, choć nie mógł poznać jego chakry.

    - Widzę, że jesteś gotowy do misji, mój Odwieczny Rywalu – rozpoznał głos Gai’a, lecz nie rozluźnił mięśni. Ostatni raz widział go kilka dni temu, gdy ten wręcz starał się wpłynąć na Irukę. Na wspomnienie wystraszonej i bezradnej miny bruneta, zacisnął zęby ze wściekłości.

    - Jak zwykle – odparł zdawkowo, analizując umiejętności krzaczastego. – Chyba mamy do pogadania – dodał, obmyślając strategię ataku, lecz nie dane mu było jej wykorzystać. Pomiędzy mężczyznami pojawił się Sai, ze swoim Tanto w dłoni.

    - Kakashi-sensei? Gai-sensei? Coś się stało? – Pytał, patrząc to na jednego, to na drugiego.

    - Nie – odparł stalowowłosy, stając prosto i odwracając wzrok od młodzieńca. – Czekamy jeszcze na kogoś?

    - Ie, jesteśmy wszyscy – odparł Itachi, pojawiając się znikąd. Były członek Korzenia obserwował obu konkurujących ninja z ukosa, przestępując bramę wioski. Z lekcji, które przeprowadziła z nim Sakura, wiedział jedno – chodziło o coś ważnego, prawdopodobnie związanego z ich życiem emocjonalnym. Bo jak inaczej rozumieć to, że dwójka rywali, będących przyjaciółmi, chce ze sobą walczyć na poważnie? Bo na pewno to nie był żaden sparing, tego był pewny.

***

*

***

         Otoczeni dziwną poświatą mieniącą się setkami kolorów, stali naprzeciw siebie. Itachi właśnie tak zapamiętał podświadomość Inaty – poplątane i zamazane wspomnienia wioski, przyjaciół i jego samego.

    - Co miał znaczyć ten pocałunek? – Czarna poświata wokół kobiety zaczęła sunąć w jego stronę pojedynczymi języczkami.

    - Chciałem z tobą porozmawiać, a wiem, że stąd mi nie uciekniesz…

    - Haha, h ha – dziewczyna roześmiała się zimno. – Myślisz, że to twoje sztuczne genjutsu będzie na mnie działało po tylu latach? – Posłała mu pełne pogardy spojrzenie. – Nie jestem tą samą słabą Inatą, którą być może zapamiętałeś.

    - A ja nie jestem tym samym Itachim – patrzyła, jak chłopak wolno unosi prawą dłoń przed siebie i wykonuje pieczęć uwolnienia. W tej samej chwili otoczenie wokół nich zaczęło się zmieniać – zasypało się wspomnieniami Uchihy, a przede wszystkim obrazami twarzy fioletowowłosej i Sasuke.

    - Coś ty zrobił?! – Warknęła wściekła, czując, że jest w pułapce.  W pułapce, z której uwolnić mógł ją tylko  mężczyzna przed nią.

    - Zamknąłem cię w swojej podświadomości – Uzumaki próbowała znanych sobie jutsu, by uwolnić się z tej klatki. Bez skutku. – Porozmawiajmy, proszę.

    - Nie mamy o czym! Wypuść mnie! – Syknęła, podchodząc do niego bliżej z kunai w ręku.

    - Czekałem niemal dziesięć lat na możliwość porozmawiania z tobą! Co dzień budziłem się z nadzieją, że cię spotkam, do póki nie dochodziła mnie bolesna prawda. 10 lat wierzyłem, że nie żyjesz, a teraz jesteś tu przede mną.

    - No i co z tego?

    - Powiedziałem ci już – zielonooka odwróciła głowę. – Kocham cię.

    - Łżesz! – Krzyknęła, policzkując go. – Gdybyś mnie kochał, to… to nie powiedziałbyś mi tego wszystkiego! Zostałbyś… Ostrzegłbyś mnie… Pozwoliłbyś, bym… bym…

    - Sama w to nie wierzysz, Ina – przerwał jej wywód, chwytając ostrze broni i delikatnie zaczynając go z jej dłoni wyjmować. – Nie mogłem zostać, bo by mnie pojmano i publicznie powieszono. Nie mogłem cię ostrzec o restrykcjach, jakie cię czekają jako moją… dziewczynę, bo o nich nie wiedziałem. Tak jak obiecano mi, że Sasuke przeżyje i zostanie otoczony opieką, tak i obiecano mi, że ty… że ciebie w to nie wmieszają. Nie mogłem – odrzucając kunai gdzieś w głąb wspomnień, przysunął się do dziewczyny jeszcze bliżej. – Nie mogłem pozwolić ci, byś brała w tym udział i skalała swoje dobre serce. Wiem, nawet dziś, że gdybym cię poprosił o współudział w misji… zgodziłabyś się.

     - Nieprawda, ja…

     - Inata, nie kłamałaś mnie, mówiąc, że mnie kochasz – z jej oczu powoli, jedna za drugą, zaczęły sączyć się łzy i spływając po zaróżowionych policzkach, skapywać na podłoże. – A Uzumaki, jaką znałem… zrobiłaby wszystko dla mnie. Kłamię? – Sharinganowe tęczówki patrzyły na nią z uczuciem. A potem… oddaliły się. Dziewczyna była zaskoczona jego zachowaniem. Spojrzała na niego z niezrozumieniem wypisanym na twarzy. – Powiedz mi proszę, co się z tobą działo przez tyle lat?

    - Ja… - w niej samej toczyła się wewnętrzna walka.  – Nie – na nowo na jej twarz powróciła zaciętość. – Nie powiem ci o niczym – Itachi przyjrzał się jej oczom.

    - Nie chcesz mi wybaczyć, prawda? A szczera rozmowa cię do tego skłoni? – Nie odpowiedziała, a jedynie znów odwróciła wzrok. Bez zbędnych pytań Uchiha zawiązał pieczęć, uwalniając ją tym samym z pułapki. – Nie żałuję pocałunku – powiedział jeszcze, znikając w szarym dymie Techniki Teleportacji. Pozostawiona sama sobie dziewczyna zaniosła się szlochem. „Gdyby tylko wiedział…”, pomyślała, siadając pod drzewem.

***

*

***

         Nie był przyzwyczajony do budzenia się na czymś miękkim i miarowo się ruszającym, więc nie lada szokiem był dla niego poranek w domu Sasuke. Obok Sasuke. NA Sasuke.

 Otwierając zaskoczone, niebiańskie oczęta, pisnął zdezorientowany i wysunął ostrożnie jedną z łapek. Gdy skóra na jego palcach zarejestrowała coś ciepłego, jeszcze ostrożniej zaczął badać przedmiot, czując gdzieś na górze miarowe oddychanie. Badając wypukłości i wklęśnięcia wokół swojej blond główki, natrafił, gdzieś na południu, na wyjątkowy punkt. Z początku był miękki i jakiś wiotki, lecz im dłużej przy nim majstrował, stawał się coraz twardszy i pomarszczony. Niemało zaaferowany odkryciem, dłużej się nim pozajmował Był tak bardzo zajęty, że nie zważał na ciche pomrukiwanie jego podusi. Naruto, w sennym amoku, nie wychwycił jeszcze, gdzie jest i co robi, a wręcz poczynał sobie coraz śmielej. Zjechał dłonią jeszcze bardziej na południe. Kurczę, było dość stromo, bo co chwilę dłoń mu się smykała w bok. Lecz to go tylko zdeterminowało do dalszego działania tak,  że moment później zrobił sobie przystanek gdzieś, na jakiejś twardej, niczym kość, wysepce. Macając ten twardy punkt, zdążył jedynie zauważyć, że jest okrągła i naprawdę nieelastyczna. Wiedziony dziwnym przeczuciem, zsunął paluszki jeszcze niżej, a następnie odrobinę w prawo, aż napotkał średnio twardy lasek, z troszkę zawijającymi się drzewami. Jeszcze bardziej zaabsorbowany zaczął paluszkami przedzierać się przez ten dziki gąszcz, a w jego głupiutkiej główce coś powoli zaczynało świtać. Żaróweczka zaczęła mrugać. Warto wspomnieć, że poszycie, z którego wyrastał lasek, coraz mocniej drżało i na przemian się naprężało i rozluźniało. Uzumaki czuł, że jest blisko, że za moment odkryje największy skarb tej leśnej połaci. Więc posuwał się do przodu, milimetr za milimetrem nieświadomy, że właściciel tego zagajniczka obserwuje poczynania jego dłoni spod półprzymkniętych powiek z niemałym zadowoleniem. No więc przedzierał się tak i przedzierał, aż natrafił na coś wyjątkowego. Stosunkowo wielkie, drgające drzewo z dziwnie miękką, lekko śliską korą! A do tego ono oddychało, unosząc się raz w górę, raz w dół! Boże, ten świat jest pełen niepodziewajek! Naruto, jako, że jest nieustraszonym ninja, nie zląkł się dziwnego zjawiska, ba!, zaczął się nawet po nim wspinać! No cóż, nie było łatwo, gdyż, ponieważ, bo ta dziwna, w ogóle nie chropowata kora zaczęła mi się osuwać w dół. Im bardziej się starał, tym szybciej zjeżdżała! Lecz Uzumaki nie byłby sobą, gdyby nie wymyślił jakiegoś rozwiązania z tej jakże trudniej sytuacji. Objął więc pień drzewa palcami wokół i przesuwając się metodycznie, cierpliwie i stale ku górze, zaciskał raz po raz dłoń na dziwnym wytworze natury. Nadal mu umykały cichutkie niczym szept stęknięcia i cięższe oddechy. Nie zauważył nawet, że podłoże, na którym spoczywała jego głowa, szybciej i głębiej oddychało. Nie, on skupił się na drodze, którą miał do pokonania, by zdobyć szczyt.

Niemal mu się to udało, gdy nagle… ześlizgnął się na sam dół, tuż do korzeni, których de facto nie wyczuwał. Lecz to go nie zniechęciło, nie, nie! Wręcz przeciwnie, zaczął się wspinać z jeszcze większą pasją, zaciskając dłoń mocniej, posuwając się szybciej… Niestety, w ciągu dwóch minut zaliczył kilkadziesiąt porażek i ani jednego sukcesu. Zdeterminowany do pokonania strasznego ewenementu Wielkiej Matki, zaczął wspinaczkę od nowa, nie zważając na to, że podłoże mruczy i stęka coraz głośniej, a kora, po której się wspinał, staje się coraz bardziej śliska. Tym razem mu się uda! Gdy już był tuż, tuż, postanowił zacisnąć palce jeszcze mocniej, by się na pewno nie zsunąć. A gdy to zrobił, stało się coś dziwnego, co go oświeciło. Z bardzo twardego drzewka zaczęła wypływać dziwna, ciepła maź, podłoże rzuciło sobą lekko, a gdzieś nad sobą usłyszał stłumiony jęk. Natychmiast poderwał się i zakrył usta dłonią. Tą dłonią, którą przed chwilą…

    - Nie! – Krzyknął zszokowany, odciągając rękę i oblizując wargi. Były dziwnie przesolone i lekko mdłe… - Nie! – Powtórzył głośniej, wyskakując z łóżka.

   - Naruto? – Sasuke patrzył na ukochanego zamglonymi mgiełką przyjemności, oczami i oddychał miarowo, próbując uspokoić dech po niedawno przeżytym orgazmie.

    - Dlaczego mnie nie powstrzymałeś?! – Rzucił z żalem niebieskooki, rumieniąc się przesłodko. Młody Uchiha podniósł się z niezadowoleniem, gdyż z całą pewnością wolałby jeszcze poleżeć i rozpamiętywać w głowie poczynania swojego kochanka.

    - A dlaczego miałbym to robić? Sprawiłeś mi przyjemność i do niczego cię nie zmuszałem.

    - Ale… ale powinieneś! Przecież powiedziałem ci, że nie chcę niczego, bo jest tu Inata… - „Moja kuzynka”, dodał w myślach, nadal będąc w szoku po wczorajszej rozmowie.

   - Po pierwsze – widział, że nie będzie lekko, więc postawił na szczerość – na początku twojej… zabawy, spałem. – Lisek odwrócił głowę, zażenowany.

    - A później? Przecież…

    - Po drugie – przerwał mu dosyć chamsko – gdy się obudziłem, byłem ciekaw, co zrobisz dalej. No, a po trzecie, było mi nieziemsko dobrze, gdy mi…

    - Oszczędź! – Jęknął blondyn, odwracając się do niego tyłkiem i wymaszerowując z pokoju. Czarnooki uśmiechnął się pod nosem, widząc jak krople jego nasienia spływają z opuszczonej dłoni chłopaka na panele.

    - Młotek– szepnął do siebie, na nowo zagrzebując się w pościeli.

***

*

***

         - Mieliście być o dziesiątej! – Huknęła na nich, sprawiając, że policzki dziewczyny zapłonęły.

    - Przepraszamy – bąknęła cicho, wtulając się w tors wyższego od siebie chłopaka. – My… my…

    - Coś nas zatrzymało – odparł za ukochaną, patrząc na blondynkę rzeczowo. – To, gdzie reszta?

    - Kiba i Shino są już na miejscu, tak jak Neji – syknęła, lekko niezadowolona i ruszyła przed siebie. – Chłopcy ogarnęli już napoje, Choji jedzenie. Pozostało nam przygotowanie rezydencji Hyuugi na imprezę – mówiła, mijając rozbudzone stragany i mieszkania. – Tak myślałam o sztucznych ogniach, petardach na koniec, co wy na to? – Obróciła się do nich, żywo gestykulując.

    - Jak dla mnie świetnie – powiedział Shikamaru, rzucając granatowowłosej czułe spojrzenie. – Hinata, nie widziałaś tych z okazji przyjęcia przez Tsunade-sama tytułu Hokage, prawda?

    - Yhym – szepnęła nieśmiało, oddając spojrzenie stratega.

    - Tym razem nie pozwolę, by takie coś cię ominęło – delikatny rumieniec na jej twarzy pogłębił się. Zniecierpliwiona Yamanaka przyspieszyła kroku. Denerwowało ją to, że wszyscy wokół znajdowali swoje drugie połówki, tylko nie ona.

         Po piętnastu minutach szybkiego marszu stali już przed nową willą Nejiego Hyuugi. Nara sprawnym okiem zlustrował posiadłość przed sobą i uśmiechnął się.

    - Wiesz, Ino… Myślę, że nasze osiemnaste urodziny będą najlepsze z wszystkich, które dotąd razem wyprawialiśmy – rzucił w jej kierunku, przekraczając wielką, żelazną bramę i wstępując na żwirowaną alejkę, wzdłuż której rosły stare, zasłużone dęby.

    - Zgadzam się – podchwyciła niebieskooka, podążając za zakochanymi.

***

*

***

         Zmęczona wrażeniami po nocnej rozmowie z Uchihą, siedziała na huśtawce za jego domem. Nie tak chciała to rozegrać! Znów los spłatał jej figla. Z zielonych oczu nadal spływały łzy. To śmieszne – była potężną Kunoichi, a płakała z taką łatwością… Zacisnęła zęby na wspomnienie pierwszej osoby, która tak ją określiła. Oczywiście był nią Itachi. Próbowała sobie teraz wszystko poukładać na spokojnie, cząstka po cząstce.

         „Nie denerwuj się, Inata. To, co zdarzyło się do tej pory nie ma żadnego wpływu na twoje życie. Będzie tak, jak to sobie zaplanowałaś. Naruto już cię zaakceptował, Sasuke również. Jak dotąd nie zadali żadnych szczegółowych pytań co do twojej osoby, nie poznali całej gamy twoich umiejętności. Spokojnie…”, przekonywała się, tocząc walkę sama ze sobą. „Twoje największe sekrety nadal pozostały tajemnicami. A Itachi… Nic się nie wydarzyło. Wcale nie wdarł się do twojej podświadomości, nie rozmawiałaś z nim, nie słuchałaś jego słów. Nie powiedział ci, że cię kocha, nie całował cię, nie wyjaśnił ci, dlaczego cierpiałaś i czemu tego nie powstrzymał…”

    - Nie! – Poderwała się z huśtawki i zaczęła krążyć wokół niej, starając się zneutralizować w sobie emocje. Szalejąca chakra wewnątrz niej nie pomagała jej w tym. Nagle poczuła ból w okolicy brzucha tak dotkliwy, że zaczęła się chwiać. Wyzuwając, że młody Uchiha kręci się niedaleko, przykucnęła, a następnie opadła miękko na porośniętą trawą, ziemię. Zaczęła medytować, starając się oczyścić swoje myśli.

    - Hyn – otworzyła jedno oko i spojrzała na siedzącego obok chłopaka.

    - Tak?

    - Wiesz więcej, prawda? O mnie, Itachim i wydarzeniach sprzed dziesięciu lat? – Zamknęła oczy na nowo i odetchnęła ciężko.

    - To znaczy?

    - Nie jesteś byle kim i nie powiedziałaś wszystkiego Naruto. Co z twoim ojcem, jego śmiercią?

    - Ile jeszcze wiesz? – Bąknęła zdenerwowana jego grą.

    - Wystarczająco, by cię wsypać przed młotkiem – odparł, posyłając jej chłodne spojrzenie.

    - Co chcesz wiedzieć?

    - Co tak naprawdę zdarzyło się między tobą, a moim bratem? – Dziewczyna zacisnęła zęby ze złości.

    - Nic, po za tym, o czym wiesz…

    - Nie ściemniaj – przerwał jej, z cichym prychnięciem. – Jeśli mi nie powiesz, młotek dowie się, że nie byłaś z nim szczera.

    - Zamilcz! – Syknęła w jego kierunku, sprawdzając mimochodem chakrę kuzyna. – Co wiesz?

   - To, co nam powiedziałaś, plus to, że twój ojciec oddał za ciebie życie, dzięki czemu tu jesteś. Dlaczego pojawiłaś się dopiero teraz?

    - Dlaczego mnie sprawdzasz? – Odparowała, głowę odrzuciwszy w tył.

    - Mam swoje powody.

    - Zależy ci na Naruto, prawda? – Nie odpowiedział. – Chcesz wiedzieć więcej? Bądź cierpliwy – dodała, podnosząc się i skinieniem ręki witając blondyna ubranego w szlafrok, który właśnie do nich wyszedł. – Jak się spało? – Rzuciła w jego kierunku, mijając w progu. Niezrozumiale dla niej niebieskooki się zarumienił.

    - Do-dobrze – wyjąkał, nie patrząc na nią. Uzumaki uśmiechnęła się.

    - To ja idę się wykąpać, a potem, może coś razem porobimy? – Chłopcy przytaknęli, a dziewczyna zniknęła za drzwiami.