019. Rozdział dziewiętnasty - Przyszłość SasuNaru. Pamiętny 20 września. Koniec samotności.

         Witam. Dzisiaj jestem szybciej, choć nie powiem, żeby liczba komentarzy mnie zmotywowała. Raczej to, że… prowadzę tego bloga, jak wspomniałam już, głównie dla siebie. Zawsze zostanie po mnie jakiś ślad. Mówiłam też o nowych blogach. Na razie zadecydowałam, że zacznę opo drugie tutaj niedługo, żebyście nie musieli latać po kilku stronach.

~ Emiko Hyuga – Neji musi, kochana namieszać, inaczej za szybko by się to skończyło i byłoby za prosto. No, to terasz wiem, że udał mi się taki Drań, jak chciałam! Hmm, moją odpowiedź znasz, obstawiam jak najbardziej happy end, bo… jeży, Naruto NIE MOŻE ZGINĄĆ! Też Cię kocham tak wiesz, enigmatycznie, żeby Kaja nie wiedziała do końca, co nas łączy ;p.

~ Kaja Jelonek – Już dziś spełnię Twoje marzenie, ah spełnię, bo się na nie napaliłam! Hmm… może, względem pomysłu, który mi podsunęłaś, sprawię im kiedyś, w dalekiej przyszłości, malucha? ;p *myśli* . Neji Jak Wy się o niego martwicie ;p . No, nie mam jeszcze pomysłu, kiedy Naru mógłby oddać Sakurze… Serio, nie mam, ale spokojnie, nie zawiodę Cię, Szono moja najukochańsza! Dla Ciebie wszystko! ;33 . Iruka I Kakaś… nie za szybko by było, gdyby Szary zmacał Delfinka? Dla mnie tak i dlatego znikł ;p . Itaś, tak Ci zdradzę, jeszcze im poprzeszkadza, doprowadzając swojego Ototo do białej gorączki ;p . Gdzieś czytałam, że np.: Sasu zachce być Hokage… Powiem szczerze, że rzadko zaglądam do mangi i żyję anime w głównej mierze. Lecz całym sercem wierzę w to, że będzie dobrze. Inaczej się popłaczę i nie wiem co jeszcze. Przecież tak wszyscy w Naru wierzą… no i nie powinien kończyć jak ojciec, tylko dożyć sędziwego wieku, moim skromnym zdaniem! Mm, dziękuję za buziaka i posyłam Ci kilka: w policzek prawy, potem lewy, czółko, słodkie usteczka, które tak uwielbiam, zagłębienie szyi (gdzie wywołam dreszcze?), potem niżej… (nie opisze, bo mi się inni na Ciebie napalą ;p) . Mój zboczusiu ;p . Kocham i dziękuję, że jesteś! <3

~ Erroay – Itachi to wcielone zło i będzie przeszkadzał, bo taka jego rola ;p . A Sasu się nie postawi, bo jednak wiesz, cieszy się, że go jednak ma ;p. Super, że przekonałaś się do KakaIru ;p . A wiesz, co? Nie pomyślałam w ogóle, że Iruka mógł zareagować inaczej, niż zareagował. Nie przeszło mi to przez myśl nawet… Do Nejiego dojdziemy niebawem i mam nadzieję, Ze mnie za to nie znienawidzisz ;p . Również pozdrawiam i dziękuję za komentarz. P. S.: piszę tylko dla siebie (no i Kai, rozumiesz ;p), ale też brak komentarzy, czy ich szczątki lekko mnie… demotywują? A gdy widzę kilka komentarzy, zaraz mam pomysły, nie wiem czemu tak jest xD

~ Kutoko Tetsuya/Emi Raicho – No, tylko mi nie mów (nie mówcie?), że jestem aż tak zboczona ;p . W końcu udaje mi się wpleść humor do opowiadania ! Hehe ;p . Dziękuję ;*

         Zapraszam:

*******************

Pamiętna data – 20 września (sobota)

         - Sasuke, ja zdaję sobie sprawę, że możesz mieć w głowie mętlik, skoro najpierw z tobą nie chciałem rozmawiać, a potem nagle przyszedłem i doszło do… „tego” – blondyn siedział oparty o wezgłowie łóżka, z podciągniętymi nogami i splecionymi dłońmi, spoczywającymi na kolanach. Mówił do siedzącego kilka milimetrów dalej Uchihy, lecz nie patrzył na niego.

    - No tak – potwierdził brunet, przyglądając się czerwieniejącemu lewemu policzkowi. – Ale mi to…

    - Wiem, że ci to nie przeszkadza – westchnął zniecierpliwiony jak i zawstydzony do głębi. – Tylko, że… ja nie do końca wiem, co mną kierowało. Ja…

    - Myślałem, że twoje uczucia - niebieskooki drgnął.

    - Uczucia… owszem, tylko, że ja…

    - Żałujesz, tak? – Sasuke zacisnął zęby z bezradności.

    - Tak – targnięty nagłą falą ogromnej złości, czarnooki, zerwał się z łóżka.

    - Jeśli tak, to po co dzisiaj przychodziłeś, Uzumaki?! – Nie mógł opanować wściekłości, wrogości, a przede wszystkim, rozlewającego się w jego wnętrzu, smutku i rozczarowania. – Jesteś największym idiotą, jakiego znam, wiesz? Totalnym kretynem i czasami się sobie dziwię, że się w tobie… – Zaciął się, uświadamiając sobie, co miał zamiar powiedzieć. Za to Naruto,  mimo, że słowa chłopaka go zabolały, nadal się nie poruszał i nie dawał tego po sobie poznać.

    - A już myślałem, że całkiem zmiękłeś. Ale nie, nadal jesteś Draniem – zszedł z mebla i skierował się wprost do drzwi. – Kolejny raz nie dałeś mi dokończyć, ale cóż, twój wybór – nacisnął klamkę i otworzył drzwi. W tym samym czasie jego towarzysz toczył w sobie wewnętrzną walkę, między romantyczną stroną swojej natury, a mroczną.

    - Matte – wyszeptał, zbliżając się nieznacznie. – Dokończ – tak, to był rozkaz, lecz obaj doskonale wiedzieli, że Sasuke Uchiha inaczej nie potrafi. Jinchiruuki odwrócił się do niego przodem.

    - Chciałem Drania z powrotem, ale nie sukinsyna – zażartował, opierając się o framugę i uśmiechając smutno. Sharinganowca od razu opuściły złe emocje. – Miałem na myśli nie to, że żałuję… samego aktu z tobą, tylko… tego, że to zdarzyło się tak wcześnie. Tak od razu, bez jakichkolwiek zasad, czegokolwiek… Dattebayo, rozumiesz? – Uchiha pokręcił przecząco głową, zaraz jednak podchodząc do ukochanego i całując go delikatnie w policzek.

    - Rozumiem – odparł, wbrew swojemu wcześniejszemu gestowi. – Chcesz zwolnić – skrócił zawoalowaną wypowiedź swojego głupka. – Tylko jest mały szkopuł – zgrabnie ominął chwilę, w której powinien go przeprosić. Ale jak dotąd zrobił to co najmniej raz i na więcej nie ma… tego czegoś, co inni nazwaliby cywilną odwagą. – Nie wiem, czy dam radę opierać się twoim wdziękom, pamiętając twoje jęki z wczoraj – skorzystał z zaskoczenia niebieskookiego i zgrabnie otoczył jego talię ręką. – Kocham Cię, Usuratonkachi – przygryzł płatek jego ucha, czując, że Naruto cały płonie. – I dam ci czas – dodał, sugestywnie głaszcząc jego plecy. – Ile tylko zechcesz – szeptał, całując policzki i wysuniętą część szyi. Uzumaki, wbrew swoim poprzednim słowom, pozwalał mu na to, co więcej, sam łaknął i nadstawiał się na dotyk. Wbrew sobie zaczął się cofać, gdy dłonie Sasuke masowały znów jego pośladki, a język wkradł się do wnętrza jego ust. Co poradzić na to, że jego były przyjaciel całował tak wspaniale? Nagle, wyczuł za sobą sięgający jego kolan, miękki przedmiot, a już w następnej sekundzie leżał rozpłaszczony na materacu. I… zamiast protestować, sam oplótł całującego go i napierającego wciąż czarnookiego, nogami. Jego dłonie spoczęły na  karku chłopaka, a palce wplotły się w jego kruczoczarne włosy.

    - Sasu… - westchnął, gdy brunet uniósł się lekko i zaczął majstrować przy kroczu blondyna. Uciskając je sugestywnie, językiem kręcił kółeczka na rozpalonej szyi ukochanego, skubiąc ją raz po raz zębami. Zdał sobie sprawę, że jego Liska opuściły wszelkie przyrzeczenia, jakie sobie dawał. Choć tego nie chciał, szybko oderwał się od chłopaka, ukrywając sztywniejącą męskość za materiałem świeżo ubranych spodni.

    - Wstawaj, jest późno – rzekł z satysfakcją, patrząc wymownie na pulsujący dres w miejscu, w którym znajdowała się męskość Uzumakiego. – Ktoś się tu podniecił, a mówił coś o chwilowym celibacieee… - wymaszerował z pokoju, słysząc za sobą głos Naruto.

    - Może nie być chwilowy, tylko na zawsze! – Przystanął, a raczej cofnął się do pomieszczenia. Na łóżku nadal leżał Młotek w pomiętym ubraniu i gorączką na twarzy. Bez jakiegokolwiek słowa podał mu lusterko. Ten posłał mu nic, a nic nierozumiejące spojrzenie. Kąciki jego ust zadrgały lekko.

    - Na zawsze? Skoro chcesz, żeby tak wyglądała twoja twarz za każdym pocałunkiem, proszę bardzo – odłożył przedmiot i skierował dłoń na oczekujące dotyku, prącie. – No i jeśli chcesz już zawsze przeżywać takie niewygodne niezadowolenie… A nikt nie dogodzi ci tak jak ja – szeptał zmysłowo, znów dotykając go w tamtym miejscu. Zauważył, oczywiście z cynicznym uśmieszkiem, że ten bezwiednie rozchyla nogi i zaczyna nerwowo się poruszać. – Będzie jak chcesz – cofnął dłoń i bez słowa wyszedł na dobre z pokoju. A potem… rezydencję Uchihów wypełnił krzyk.

    - Teme!!

***
*
***

         Parzył właśnie kawę dla siebie w nieznanym mieszkaniu. Z oddali do jego uszu dochodziły dźwięki szybko płynącej wody i ciche nucenie. I choć osoba zajmująca łazienkę nie była tego świadoma, to on słuchał jej z ciężkim sercem. Utopiony we wspomnieniach, odpłynął i nie zauważył, gdy ktoś pojawił się w kuchni. Z nostalgią i rozkojarzeniem wyłączył czajnik, zalał ziarna, odłożył metalowe naczynie i chwycił porcelanowe, po czym się odwrócił, w efekcie czego kubek wypadł mu z ręki i z cichym brzęknięciem rozbił się o złoto-siwe kafelki. Był zaskoczony, widząc ją w takim ubraniu.

    - Marny z ciebie shinobi – fioletowowłosa w szlafroku zajmowała jedno z krzeseł. – Nieważne. Powiedz, co uzgodniłeś z Tsu – jej wzrok paraliżował obojętnością.

     - Zaprosiłem Naruto-kun i Sasuke na obiad do restauracji. Tam im się przedstawisz – odparł, przyklękując i zbierając elementy stłuczki. Kobieta westchnęła przeciągle.

     - Słabo – skomentowała, odsłaniając ramię i masując je. – I tak po prostu mam mu powiedzieć, że jestem jego jedyną rodziną? – Łasic powoli się denerwował jej wyniosłym i protekcjonalnym tonem głosu.

    - Jak chcesz, zrobię tobie wstęp. Może być dramatyczny? – Wycedził przez zaciśnięte zęby, wpatrując się w jej soczyście zielone oczy. „Pomimo wszystkiego… Piękne, jak zawsze”, przeszło mu przez myśl, gdy zajął się ścieraniem podłogi.

     - Dzięki, ale z twoich… twojej głowy to jak obelga – zdezorientowany zatrzymał się w połowie pracy.

    - Wiesz, co po-pomyślałem? – Mimowolnie się zająknął.

    - Nie tylko wy, wspaniali Uchiha, macie klanowe tajemnice i wyjątkowe sposoby komunikacji – syknęła zimno, obserwując go pustym spojrzeniem. Ta wrogość… Choć wiedział, dlaczego to robiła, nie potrafił tego znieść. Przecież nadal ją kochał, jak dawniej. Odwrócił się do niej tyłem, na nowo wstawiając wodę i przetrawiając w głowie to, czego się dowiedział.

    - Chcesz kawy? – Zapytał spokojnie, choć w środku… oh, wszystko mu się skręcało i mieszało.
    - Chyba żartujesz, od ciebie nie chcę niczego – słysząc to, nie wytrzymał. Znów odwrócił się przodem do dziewczyny i z impetem uderzył dłońmi o blat stołu, przy którym siedziała, opierając się na nich. Drgnęła nerwowo wbrew sobie.

    - Posłuchaj, Inata! Wiem, co zrobiłem i wiem, że mi tego nie potrafisz wybaczyć. Widzę to w twoich… tak, w twoich pięknych oczach, ts – zagryzł wargę. Nie mógł nad sobą zapanować, słowa same wypływały z jego ust. – Wymordowałem klan z rozkazu, zawiodłem cię, wiem to wszystko! Ale czy ty myślisz, że nie dręczą mnie wyrzuty sumienia? Że jestem aż tak zimnym draniem? Nie zabiłem Kyoto, co powiedział ci pewnie Madara. Ja  też nigdy nie przestałem cię kochać. Nie zmuszę cię do zmiany decyzji i do tego, byś traktowała mnie inaczej. Owszem, kiedyś dobro wioski było ponad wami, teraz wiele zrozumiałem. Popełniłem błąd. Zresztą… obwinianie mnie to twój zawoalowany system obronny, prawda? Zresztą nieważne. Tamtego dnia… okłamałem cię kilkakrotnie i żałuję tego do dzisiaj. Lecz to co robisz…

     - Mam do tego prawo, skoro mnie zraniłeś! – Odkrzyknęła fioletowowłosa, wstając nagle. – Przez tyle lat…

     - Cierpiałaś nie mniej niż ja, choć niestety z mojej winy. Przepraszam cię, Inata, nie zmienię przeszłości – zamknął oczy, starając się oddychać miarowo – choć bardzo bym tego chciał. Mogłabyś to wyczytać z moich myśli – dodał, znikając w szarym dymie. Pozostawił po sobie tylko żółtą karteczkę z godziną i miejscem spotkania.

Dziewczyna patrzyła pusto w dal, znieruchomiała na skutek usłyszanych od Itachiego, słów. Kochał ją… żałował… rozumiał. Przez tak długi czas myślała, że jest mu obca, a on tak naprawdę… Z jej piersi wyrwał się z początku cichy krzyk, potem łkanie. Bezwiednie opadła znów na krzesło i zwiesiła głowę, opierając ją na rękach. Łzy skapywały z jej kształtnego nosa na drewno, krzyk przybierał na sile. Zagubiona, zlękniona, roztrojona… Czy to, w co przez lata wierzyła, było kłamstwem? Czy niepotrzebnie przez tyle lat niszczyła dławiącą ją tęsknotę za nim? I miłość? Krzycząc jeszcze głośniej, złapała się za głowę. Co miała zrobić? Szukać śladów prawdy pośród kłamstw? Wierzyć w nią, kiedy ją odnajdzie? Czy nadal karmić swoje złamane serce dotychczasowymi myślami i przypuszczeniami? Nie wiedziała i to potęgowało krzyk jej rozpaczy i zagubienia. Czuła się tak, jakby straciła swoją tożsamość, kreowaną przez poprzednie lata. Jakby… nie była sobą, bo budowała siebie na nieprawdzie.

***

*

***

Leżał na łóżku i myślał o porannej rozmowie z Naruto i sytuacją z Kakashim. Czy to już czas? Musiał się przyznać, pragnął mężczyzny, jego ciało płonęło, gdy ten go dotykał, ale… przecież to nie minął miesiąc, od kiedy… Nie, na seks jeszcze za wcześnie. Choć z drugiej strony… skoro Naruto i Sasuke już to robili, a przecież niebieskooki nie był jeszcze dorosły (przyjęłam dorosłość na poziomie 18 lat, jak coś ;p – dop. Inaty). Ale czy nie byłby zbyt łatwy? Przecież oni się kochali, a on… nie czuł nic do Hatake. Przynajmniej tak mu się zdawało, bo tylko jego zewnętrze na niego reagowało, nie wnętrze. Czy miał…

     - Ohayo, Iruś – jonnin pojawił się tuż nad nim, na co brunet drgnął zaskoczony i mimowolnie, w obronie, zdzielił go po głowie.

     - Ah, to ty – wypuścił z ust powietrze i usiadł na łóżku, patrząc, jak gość się prostuje. – Coś chciałeś?

    - Tak, zobaczyć cię – mężczyzna nachylił się, by go ucałować, lecz ten nadstawił jedynie policzek. – Coś się stało? – Zapytał z troską i lekką obawą, siadając obok bruneta.

    - Ja… bo… - choć nie chciał, poliki mu się zarumieniły. – Bo… hmm… ja… nie… - Hatake, coraz bardziej zmartwiony, szturchnął go lekko ramieniem.

     - Śmiało – uśmiechnął się ciepło, nie dodając mu jednak tym odwagi. Umino odetchnął raz głęboko i wyrzucił na jednym wydechu:

    - Wiem, że Sasuke i Naruto tak od razu uprawiali ze sobą seks, lecz ja nie jestem na to gotowy. Nie rozłożę nóg tak o, a jeśli na to liczysz, znajdź sobie kogoś innego – zamknął usta, dopiero teraz tak naprawdę uświadamiając sobie, co powiedział. – Ka- Kaka… - nie zdążył nic zrobić, bo mężczyzna wstał i wskoczył na balkon.

     - Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy?! – Zapytał z bólem, spoglądając na niego kątem oka.

    - Ja nie to…

    - No słucham? – Brunet nie mógł powiedzieć ani słowa. – Posłuchaj, Iruka. Kocham cię i pragnę, nie mogę zaprzeczać. Ale pragnę ci również przypomnieć, że to ty mnie pocałowałeś kilka dni temu i zawsze pozwalałeś na moje pocałunki. Nie widzisz, że to ty nadajesz naszej relacji, charakteru? Zrobię wszystko, cokolwiek zechcesz, tylko przestań o mnie myśleć jak o napalonym pedale z chrapką na twoje ponętne ciało. To boli – powiedział, po czym wyskoczył za okno.

***

*

***

         Siedzieli w jakiejś wykwintnej restauracji na południu wioski i rozmawiali ze sobą o różnych bzdetach, czekając na Itachiego. Wyjątkowo, jak na niego, się spóźniał, choć chłopakom to nie przeszkadzało. Byli zbyt zajęci sobą. Zjawił się po kwadransie, prowadząc kogoś, kto ukrył swoją twarz pod czarnym kapturem płaszcza.

    - Ohayo – przywitał się, i siadając naprzeciw brata. – To moja znajoma, Inata – odgrywał swoją rolę najlepiej jak potrafił, ograniczając się jedynie do wymienienia jej imienia. Sasuke, który wiedział o jego ukochanej, posłał mu pytające spojrzenie, lecz przesłał mu myśl. „Nic nie mów”. Kąciki ust młodszego uniosły się lekko. „Więc ona?”, zapytał, lekko mówiąc, zdziwiony. „Po prostu poczekaj”, odmyślał Ita, wstając z krzesła i odbierając płaszcz od dziewczyny.

    - WOW! Jakaś ty piękna – Naruto aż westchnął, patrząc na gościa z miłym uśmiechem. Za miłym, jak dla czarnookiego, więc dostał kuksańca w żebra. – Ała! Co jest, Draniu?! – Obruszył się, nie przestając się szczerzyć.

    - Zapomniałeś chyba, że już jesteś zajęty – na znak, że to, co mówi, jest prawdą, pocałował zaborczo chłopaka w usta.

     - Teme! – blondyn spłonął rumieńcem i opuścił oczy. Siedząca naprzeciw ich dwójka, zaśmiała się. Zielonooka oczywiście była mocno zaskoczona, wiedząc, że tych dwoje coś łączy. Ale cóż, miłość jest ślepa, a ona jest tego największym przykładem.

         Talerze brudne od wyśmienitych dań, a raczej ich resztek, zalegały na stoliku.

    - Oi! Ale się nażarłem! – Niebieskooki pomasował się po wypchanym jedzeniem, brzuchu. – Choć to nie to samo, co ramen – dodał kąśliwie, śliniąc się znów. Fioletowowłosa zaśmiała się cicho.

    - Lubisz ramen? – Zapytała, sącząc sok pomarańczowy. Tak naprawdę się denerwowała tym, co zaraz miało mieć miejsce.

    - Uwielbia – odpowiedział za niego Sasuke, starając się ograniczyć kontakt dziewczyny ze swoim chłopakiem.

    - Nie musisz być zazdrosny – odparła, wprawiając Uchihę w zakłopotanie i zdenerwowanie. Wiedział to, ale mimo wszystko…

    - Jasne – syknął tylko i zwrócił się do milczącego dotąd, Ani-san. – Co masz dla nas ważnego? – Objął blondyna władczo ramieniem, posyłając kobiecie ostrzegawcze spojrzenie.

     - Sasuke, ja nie chcę, że… - protesty obejmowanego uciszył pocałunkiem, po czym wyszeptał mu wprost do ucha: - Jeśli nie chcesz, bym się tak zachowywał, to nie zapominaj, że tu jestem.

    - Sasuke, Naruto – odwrócili głowy w kierunku Ity. – Przestańcie na moment. Inata, mów – kunoichi westchnęła przeciągle.

    - No dobrze – spojrzała wprost w oczy Jinchiruuki. – Chciałam to inaczej rozegrać, ale Tsunade mi na to nie pozwoliła. Wybacz, że dopiero teraz, że w ten sposób. Nazywam się… I-Inata Uzumaki i jestem twoją kuzynką – obserwowała twarz adresata swoich słów, z szybko bijącym sercem.

    - Ku-kuzynką? – Wyjąkał, otwierając szerzej oczy. – J-Jak to możliwe? Nie, to musi być żart, przecież bym o tobie słyszał…

     - Nieprawda, tylko nie liczni o niej wiedzieli – Sasuke objął go mocniej, głaszcząc po plecach.

    - Czyli ty? – Wycharczał, a jego oczy zmieniły barwę na krwistą.

    - Ja mu o niej powiedziałem – Itachi patrzył na niego z lekkim niepokojem.

    - I jeszcze ty?! – Czerwona poświata leniwie zaczęła otaczać jego ciało. Znów nie panował nad Kuramą,  a przecież stosunkowo niedawno opanował Byuudamę. – Każdy, tylko nie ja!

    - To nie tak, ja i Inata byliśmy… - Starszy próbował załagodzić, lecz Naruto go nie słuchał. Z coraz większą zaciekłością wbijał przydługie pazury w blat stolika, a wtedy… stało się coś dziwnego. Uzumaki położyła swoją dłoń na jego gorącej dłoni. Jej tęczówki zmieniły barwę na złoto-różową, otoczyła ją również złota poświata. Bracia patrzyli na to wszystko z zaskoczeniem jak i ciekawością wypisaną na twarzach. Kobieta, starając się nie utracić kontaktu wzrokowego z blondynem, wycharczała zmienionym głosem:

     - Kurama, wycofaj się – nie musiała powtarzać, by tęczówki Naruto powróciły do swojego naturalnego koloru, lecz chłopak zdawał się lekko przytłumiony. – Nic mu nie będzie, potrzebuje tylko odpoczynku – poinformowała zatroskanego Sasuke, wstając i wychodząc za stolika. – Przyjdę później – dodała tylko, znikając im z oczu.

    - Masz mi coś do powiedzenia? – Spytał młodszy z braci, niedowierzając. – Przecież ona miała nie żyć! – Zawołał z pretensją w głosie, głaszcząc swojego chłopaka po głowie i gromiąc na wszystkich ciekawskich ostrymi spojrzeniami a’la Sasuke Uchiha. Jego brat westchnął przeciągle i zaczął mu tłumaczyć całe zajście.

***

*

***

         - Mówiłam to już Uchisze! To nie miało prawa wypalić, a ja wyszłam na całkiem obcą i nieczułą! – Zielonooka zmaterializowała się w gabinecie swojej starej znajomej i od razu przeszła do sedna. Kage patrzyła na nią lekko powiedziawszy, znudzona i poirytowana.

    - A jak chciałaś to rozegrać? Jakkolwiek i kiedykolwiek byś mu nie powiedziała, byłoby źle. Mogłaś pojawić się dużo wcześniej – syknęła w jej kierunku wrogo. Dziewczyna lekko spąsowiała.

     - Nie mogłam… - bąknęła zawstydzona – choć tego naprawdę żałuję…

     - Dość – przerwała jej blondynka. – Mam was wszystkich dość. Ty żałujesz, że się ujawniłaś dopiero teraz, Sasuke Uchiha, że mnie zdradził i odszedł z wioski, jednocześnie tracąc przyjaciół, Itachi, że wybił klan i rozstał się z tobą, Naruto, żałuje, bo mimo siły, nic nie zrobił, by młody wrócił… Co z wami, ludzie! – Zielonooka słuchała jej, zaskoczona i zdenerwowana. – Każdy z was zachowuje się, jakby nie było rozwiązania. A wystarczy porozmawiać. Normalnie jak dzieci. Potraficie walczyć, ścigać, piętnować, nienawidzić, a przede wszystkim zabijać. A jeśli chodzi o wasze prywatne życia, nie macie za gorsz odwagi i zrozumienia! Boicie się! – Wybuch kobiety dał jej do myślenia. – Komplikujecie wszystko bardziej, niż jest w rzeczywistości skomplikowane. Teraz pójdziesz do Naruto i z nim szczerze porozmawiasz, zrozumiano? – Przytaknęła w milczeniu. – A ja… znajdę rozwiązanie, dzięki któremu ten cały syf się skończy! Naprostuję to wszystko, albo zwariuję z waszymi błahymi problemami! – Zakończyła, odprawiając ją skinieniem ręki. No tak, Tsunade miała rację. Wszyscy czuli się winni, a przecież tak naprawdę nikt z nikim niczego do końca nie wyjaśnił. Kierując się przeczuciem, zawitała w progi rezydencji Uchihów.

***

*

***

         Każdy kto go znał pomyślałby, że to do niego niepodobne. Rzadko sięgał do czegoś takiego, jak średniej zwykle grubości przedmiot, z zakładkami, papierowymi, zapisanymi gęsto stronami, spiętymi klejem dobrej jakości. Tak, Kiba Inuzuka czytał książkę. I to nie byle jaką – o insektach znanych przede wszystkim w jego rodzinnym kraju. Można by pomyśleć, że to jakieś jego nowe hobby, a tak naprawdę Psiarz się uczył. Uczył się o jakimś tam żuku gnojaku, żółwinku zbożowym czy pospolitych chrząszczach, a dlaczego? Krótko mówiąc, był gejem i podobał mu się Shino Aburame. Nie, to za prosto. Kiba nie był gejem, on po prostu zakochał się tylko i wyłącznie w tym chłopaku i z nim pragnął być. Na swój sposób coś mu już tam podszepnął aluzjami, lecz nie był pewny, czy ciemnowłosy załapał, a jeśli tak, co o tym myśli. Więc przyrzekł sobie, że go zdobędzie znanym sposobem – zacznie się interesować tym, czym interesuje się Shino. Spadło na insekty.

         Wzdychał ciężko, starając się zapamiętać liczne fakty o powłokach, odnóżkach i tym podobnych, gdy ktoś zadzwonił dzwonkiem do drzwi jego mieszkania. Jak się spodziewał, był sam, więc zwlekł z łóżka swoje seksowne cztery litery i skierował się do przedpokoju. Zdziwiony zauważył, że gość wprosił się do środka.

    - Wybacz, mam nadzieję, że nie jesteś zły, ale nie chciało mi się czekać – zobaczył w pomieszczeniu swojego wymarzonego chłopaka i lekko się zdenerwował. Zakłopotany zacżął drapać się po głowie.

    - Nie, skąd – bąknął, patrząc na niego lekko maślanym wzrokiem. Zaraz się opamiętał, lecz Aburame zdążył to już zauważyć. – Zapraszam na salony – wskazał dłonią przestrzeń za sobą, choć nie łudził się, że chłopak skorzysta.

     - Dzięki – zaskoczony patrzył, jak brunet ściąga sandały i przechodzi do salonu. – Gdzie jest twój pokój? – Zapytał dziwnym głosem, nie patrząc na gospodarza, choć jego mina była warta zobaczenia. Szeroko rozwarte powieki, jeszcze szerzej otwarte usta (tzw. Karpik), zdrętwiałe mięśnie. Z trudem odpowiedział.

    - Na górze – i patrzył, jak czarnooki wdrapuje się na drugie piętro. Jak we śnie, podreptał za nim, nadal w szoku.

    - Ładnie tu… tak swojsko – skomplementował pokój szatyna, większości pokryty zdjęciami i jego autorskimi rysunkami psów. – Sam naszkicowałeś tego tu Akamaru? – Wskazał największy rysunek przedstawiający jego psa o białej sierści, jak przekształca się w swojego właściciela.

    - No tak – przytaknął, obserwując chłopaka, naprawdę będąc zdezorientowanym. – Chcesz coś do picia? - Zapytał, by nie zapadła krepująca cisza.

    - Nie, dziękuję – rozglądający się dotąd Shino, skupił spojrzenie swoich zamaskowanych okularami przeciwsłonecznymi oczu, na Kibie. – Chciałem cię o coś zapytać, tylko bądź ze mną szczery – kiwnął głową ze zrozumieniem. – Co byś zrobił, gdyby okazało się, że… twój przyjaciel woli chłopaków? – Chwila męczącej ciszy. Zgroza. A potem…

    - Nic, bo sam jestem gejem i nawet się w kimś zakochałem – odparł zgodnie z prawdą, oddychając lekko. Trochę mu ulżyło, choć gość nie wiedział i tak najważniejszego.

    - Rozumiem – Shino uśmiechnął się za kapturem. – A mogę na ciebie liczyć, gdy będę potrzebował pomocy w pozyskaniu serca tej osoby? – Całą wolą próbował nie ukazać emocji, jakie wzbudziło w im to zdanie. Nie wiedział, czy mu się udało.

    - O-oczywiście – bąknął słabo, lekko zwieszając głowę. Po chwili ją jednak poderwał. – Od tego są przyjaciele – krzyknął trochę zbyt entuzjastycznie, z nieszczerym uśmiechem.

    - Świetnie – chłopak wstał z zajmowanego wcześniej łóżka i sięgnął do kieszeni po srebrną kopertę. – Proszę, tu masz plany imprezy – podał mu je, patrząc na niego bacznie. – Nara prosił, byśmy mu pomogli w organizacji…

    - Wiem, Ino mi już to powiedziała – rzucił lekko, patrząc jak gość kiwa mu na pożegnanie głową i opuszcza jego pokój.

***

*

***

- Sasuke, miałem dziwny sen – obudził się w mieszkaniu swojego chłopaka, z głową na jego kolanach. – Ale na szczęście ty tu jesteś – dodał zaspanym głosem, sięgając jego ust. Potrzebował tego, jak sucha studnia wody. Czuł się dziwnie roztrojony i niepewny, a miękkie wargi Uchihy na jego, koiły zdenerwowane serce i spięte mięśnie. – Nie opuszczaj mnie już nigdy – wyszeptał, zatapiając się w kruczoczarnych tęczówkach.

    - Nigdy – potwierdził bezwiednie brunet, całując go w skroń. – Co ci się śniło? – Jak dotąd Uzumaki nie świadom był, że w salonie są jeszcze dwie osoby.

    - Jakaś piękna kobieta o fioletowych włosach rozmawiała z nami w restauracji, a ty byłeś taki zazdrosny – zaśmiał się krótko. – A potem… potem ona powiedziała coś dziwnego… Że jest moją kuzynką… - posmutniał nagle. – Czaisz? Miałbym w końcu mieć rodzinę? Przecież to niemożliwe.

    - Naruto, bez względu na sen, masz mnie i Itachiego. My jesteśmy twoją rodziną, młotku.

    - Naprawdę? – Zapytał blondyn z nadzieją, a siedząca nieopodal zielonooka westchnęła z lekkim uśmiechem. Niebieskooki był w tym momencie taki słodki…

    - Tak – przytaknął Ita, ujawniając się nad jego głową. – Jednak to o czym mówiłeś, to nie sen. Inata?

    - Naruto – chłopak zerwał się zaskoczony i patrzył niedowierzającym wzrokiem na siedzącą przed nim kobietę. Identyczna jak we śnie! – Już ci mówiłam, ale się powtórzę. Jestem Inata Uzumaki, w moich żyłach płynie taka sama krew jak twoja. Jestem twoją kuzynką i proszę o wybaczenie, że nie było mnie tak długo z tobą. Ale obiecuję, nigdy więcej nie pozwolę, byś był samotny – słuchając, pochłaniał wzrokiem figurę dziewczyny, jej krótkie już, fioletowe włosy, zielone oczy, kształtną figurę, czarny płaszcz, ubranie. Dokładniej czarne, sportowe spodnie z małymi promieniami na nogawkach i kaburą na kunai na prawej nodze, dopasowane, krwistoczerwone sandały, widoczną zza czarnej bluzy biały podkoszulek, zakryty kratką, małe kolczyki w kształtach wiru w uszach i dziwny naszyjnik na szyi.

    - Niemożliwe! – Krzyknął, na nowo zaskoczony. – Nie możesz być z mojego klanu, nie masz czerwonych włosów i granatowych oczu, jak moja mama! – Bez słowa wstała i zsunęła z siebie czarny płaszcz, po czym odwróciła się tyłem do chłopaka, ukazując tył bluzy. Widniał na niej dumnie emblemat jego klanu, tak jak na rękawach, tuż przy nadgarstkach.

    - Dasz mi szansę wszystko wyjaśnić? Od mojego powrotu, aż do koloru moich włosów? – Zapytała z nadzieją, a gdy blondyn przytaknął, uśmiechnęła się szeroko.