Miniaturka - „Młotek” i „Drań”

Tytuł: „Młotek” i „Drań”

Paring: Jak myślicie? SasuNaru

Długość: Miniatura (ok. 600 słów)

Gatunek: Tragizm.

Dedykacja: Kaja Jelonek (postanowiłam z Twoich nauk zrobić pożytek xD tylko nie zabij za kolejny „japoński” w moim wydaniu).
Uwagi: Napisałam tutaj jedno zdanie po japońsku. Aczkolwiek użyłam do jego tłumaczenia zwykłego Google Tłumacza. I wręcz mam pewność, że jest to przetłumaczone źle. Jednakowoż jest mi to potrzebne, byście wiedzieli, kim jest Naruto. Proszę Was (a Ciebie, moja Szono, szczególnie) nie hejtujcie mnie za mocno. 
***********************************

- Wiesz, co, do kurwy nędzy, znaczy słowo „Usuratonkachi?” Wiesz?! – Krzyczał, targając walizkę po kremowych schodach.

    - Naruto, nie odchodź, proszę Cię… - ciemnooki brunet podążał za chłopakiem, próbując go zatrzymać. Z gracją omijał domowe sprzęty, które blondyn z kolei taranował, albo odsyłał z kopa. Zdesperowany, sięgnął do jego wolnej dłoni. Poskutkowało – niebieskooki anioł, teraz zapłakany, zatrzymał się, po czym odwrócił. – Wiedziałem, że się ze mną tylko droczysz, nie mógł byś mnie zostawić… - Plask, uderzenie. Zaczerwieniony i piekący policzek, szczypiąca dłoń.

    - Pytam Cię: znasz prawdziwe znaczenie tego słowa?! – Niebo lustrowało wkurwioną postać Piekła.

    - Młotek – odpowiedział, zaciskając zęby. Nie mógł mu oddać, nie teraz. Stojący przed nim mężczyzna zaśmiał się zimno.

    - Tak, jak myślałem. Nazywałeś mnie „Usuratonkachi”, choć nic nie wiesz o japońskim! Nie wiesz nic o mnie!

    - Mylisz się, znam Cię doskonale…

     - Tak Ci się tylko wydaje, Uchiha! „Usuratonkachi” wcale nie znaczy „Młotek”!  To słowo oznacza osobę bez wartości, małoważną, przeszkadzającą! – Onyksowe tęczówki rozszerzyły się w zdumieniu.

    - To dlaczego pozwalałeś mi siebie tak nazywać?! – Odkrzyknął, zezując na drzwi za plecami blondyna. No tak, Uchiha Sasuke, rodzony nowojorczyk, kontra języki azjatyckie.

    - Bo Cię, kurwa, kochałem! Ale Ty nic nie wiesz, nic nie rozumiesz – zwinne i szybie ręce czarnowłosego oplotły jego kibić. 

    - Nieprawda. Znam Cię i kocham, Dobe… - Uzumaki kolejny raz się zaśmiał, choć jego oczy pozostały zimne.

    - Anat ga shiranai, watashiniha kotoba o hanasu koto o kokoromite wa ikenai.(Nie próbuj mówić do mnie językiem, którego nie znasz. // Niby – dop. Inaty) – syknął, odpychając mężczyznę. Chwycił walizkę i kontynuował ewakuację.

    - Wcale nie kłamię – odparł, choć tak naprawdę nie wiedział, co powiedział jego były chłopak. Naruto dotarł do klamki i nacisnął ją. – Tak po prostu mnie zostawisz, po ośmiu latach?! – Chwila mrożącej w żyłach ciszy.

    - Nie wiesz o mnie nic, pieprzony Amerykaninie. – Przerwał ją zimny i oschły szept. - Myślisz, że jak nauczysz się ode mnie parę słów w moim rodzonym języku, to będziesz w stanie mnie zrozumieć? – Czekał na odpowiedź, choć i tak wiedział, że nie nadejdzie. – Milczysz. Tak, jak zawsze. To koniec – Uchiha zacisnął pięści, po czym próbował zadać mu ból. Blondyn zablokował cios, unosząc dłoń w górę. – Myślałeś, że i tym razem dam się uderzyć? – Śmiech, tak odmienny od tego, który wydobywał się z jego gardła jeszcze siedem lat temu. – Znałem znaczenie obu tych słów. Ty myliłeś się co do „Usuratonkachiego”, ja do swojego nie. Jesteś i pozostaniesz „Akuninem” (niby Drań – to już nie z translate.google.pl ;p – Inata). Zimnym draniem bez serca, pomiatającym mną. Myślisz, że nie wiem o Twoich romansach? O tym, jak nisko mnie klasyfikowałeś w swojej hierarchii ważności? Że pozwolę się bić, torturować, szantażować, czy zamykać? – Obrócił głowę, by ostatni raz  spojrzeć mu w oczy z prawdziwą szczerością i pewnością. – Myślałeś, że się nie dowiem o Twojej żonie, Sakurze?

    - Sakurze? – Wąskie wargi wypluły to jedno imię, a ich właściciel czuł, że traci grunt pod nogami. – Skąd…?

    - Nie jestem tępym Japończykiem, który myśli tym, czym Ty – gniew wylewał się z niego cichym powarkiwaniem i chrypką w głosie. – Jesteś pieprzonym draniem-egoistą, Uchiha Sasuke. Cieszę się – pociągnął drzwi w swoją stronę i postąpił krok do przodu – że ten etap mam już za sobą – ciche zatrzaśnięcie drzwi. Koneksje, wygląd, popularność. Zraniona duma, wściekłość, nienawiść do samego siebie. Samotność. Tylko to zostało najbogatszemu człowiekowi Nowego Jorku. Jedyny promyk nadziei na prawdziwe szczęście, wsiadł do taksówki i odjechał, by już nigdy więcej nie pojawić się w jego zmarnowanym życiu.

Nie wiem, dla mnie wyszło jakoś mdło, ale cóż, chciałam i siebie sprawdzić w miniaturkach. Spodziewajcie się zmiany wystroju bloga w najbliższym czasie. Wiem, dopiero co pozmieniałam parę rzeczy, ale będzie to trwało, aż nie znajdę „tego czegoś”. Wiadomo, że przy „podstawowych” szablonach bloggera to będzie trudne. Pozdrawiam!

FIN