1. Rozpoznanie przeciwnika. (Taki jakby prolog)

                Uwagi: Świat rzeczywisty. Wariacja stylistyczna - przeplatanie narracji pierwszo- i trzecioosobowej. Znaczy to, że musicie uważać na to, kto co mówi, w razie wątpliwości, pisać proszę w komentarzach. Wulgaryzmy.

               

                UWAGA: JEST TO OPOWIADANIE PISANE W CHWILI WOLNEJ, WIĘC MOŻE BYĆ KONTYNUOWANE NAWET RAZ W MIESIĄCU.

                1. ROZPOZNANIE PRZECIWNIKA

     - Wie pan, panie Uzumaki, dlaczego pana zatrudniłem? - Fugaku Uchiha, brązowowłosy mężczyzna o ostrym spojrzeniu i przystojnej, zmęczonej twarzy, przechodził właśnie ze mną przez taras swojej willi. - Proszę usiąść - dodał głosem nieznoszącym sprzeciwu, samemu opierając się plecami o szklaną balustradę. Klapnąłem miękko na skórzany, kremowy fotel. Moje, niebieskie niczym morze oczy, podążały za nim, lekko zlęknione.

    - Bo jestem najlepszy w swojej branży? - Zapytałem, udając pewnego siebie. Dźwięki wypływające z mego gardła dziwnie koiły, wpadały w ucho słuchacza nie raniąc go, a wręcz przeciwnie, mile łechtając. Tak słyszałem.

    - Nie - odparł właściciel, poprawiając niewygodny, atłasowy garnitur za kilkanaście tysięcy.

    - Nie? - Powtórzyłem niepewnie, ze zdenerwowania przeczesując palcami blond kosmyki, migoczące niczym słońce.

    - Nie - potwierdził czarnooki mężczyzna, uśmiechając się smutno. - Zatrudniłem pana, bo z moich wnikliwych obserwacji jak i z wiadomości przekazanych mi przez Mirunę* no Sabaku, jasno wynika, że ma pan odmienne, o wiele skuteczniejsze metody i podejście do swoich wychowanków, pomimo swojego młodego wieku - niebieskooki rozluźnił się pod wpływem słów bruneta.

    - No, tak, mam doświadczenie - westchnąłem, uśmiechając się porozumiewawczo.

    - Nie obchodzą mnie pańskie problemy, oczekuję tylko, że zdoła pan pomóc mojemu synowi - słowa Uchihy lekko mnie onieśmieliły. W końcu czego można było się spodziewać po najbogatszym człowieku w Japonii? - Zapłacę każdą cenę, byleby przestał siedzieć w tym cholernym Internecie i wyszedł na godnego mnie następcę.

    - Rozumiem, ale wie pan, że niczego nie mogę obiecać? - Mężczyzna przeniósł na niego groźny wzrok.

    - Ma pan miesiąc na próbę. Jeśli się panu to nie uda, bądź nie będę widział poprawy, po prostu pana zwolnię, wypłacając jednak odpowiednie honorarium, panie Natuto.

    - Naruto - poprawiłem bogacza, lekko się czerwieniąc.

    - Nieważne. Proszę się do mnie zwracać po imieniu, lecz ja nie będę się kłopotał zapamiętywaniem pana danych osobowych - stwierdził oschle czarnooki, wyjmując komórkę. - Poproszę pana numer, zapiszę go jako "Opiekun 13".

    - Miał pan już dwunastu pracowników pełniących moje obowiązki? - Zapytałem, nie ukrywając zdziwienia, po czym wyrecytowałem swój prywatny numer. Fugaku uśmiechnął się drwiąco.

    - Tylko w tym miesiącu. Rekord wynosi dwudziestu pięciu, w maju - patrzył, jak siedzący naprzeciw niego blondyn kuli się i maleje, jakby w sobie i czuł dziwną satysfakcję. - Niech pan posłucha, panie Uzumaki. Nie twierdzę, że się panu nie uda... ale będę szczery - nie wierzę w to, mimo że wyciągnął pan z podobnego bagna kilku poprzednich podopiecznych. Mój syn... jest trudniejszym materiałem na ucznia - Naruto przełknął zestresowany ślinę, trochę zbyt głośno, jak na własne mniemanie, lecz zachował rezon.

    - Jeśli pan pozwoli, chciałbym go poznać.

    - Ależ oczywiście - odparł bogacz, wołając służbę. Zza jednego z filarów wybiegła czarnowłosa dziewczyna, zapewne niewidoma, gdyż jej oczy były dziwnie białe. Byłem pod wrażeniem tego, jak pewnie i szybko porusza się po tym wielkim budynku.. jak gdyby znała jego rozkład na pamięć! Duże było jego zdziwienie, gdy służąca spojrzała w moją stronę i zarumieniła się soczyście, co skomentował gospodarz.

    - Podoba ci się mój nowy nabytek, Hinata? - Mlecznooka nie odpowiedziała, więc powtórzył pytanie, a ta zrezygnowana, wyszeptała ciche:

    - Hai... - poczułem, że też się lekko rumienię, ale nie ze wstydu. Byłem oburzony zachowaniem Uchihy, przecież on się psychicznie pastwił nad służącą!

    - No, to masz okazję go lepiej poznać. Zaprowadź pana Uzumakiego do pokoju Sasuke, jest jego nowym opiekunem.

               

                Chwilę później podążał za dziewczyną, wspinając się po ogromnych, lekko zaokrąglonych schodach na drugie piętro. Słyszał, jak jego kroki są maskowane przez leżący na marmurowych stopniach, czerwony dywan. Czuł się nieswojo wśród takich bogactw, choć sam miał czym się pochwalić.

    - Opowiesz mi coś o tym całym Sasuke? - Zapytałem, nie patrząc na.. jak ona miała? Aa, Hinatę, by jej nie zawstydzać jeszcze bardziej. Kątem oka zauważyłem, że jej uśmiech, który błąkał się cały czas na jej wydatnych wargach, lekko przygasł.

    - Ma szesnaście lat, niczego, ani nikogo nie lubi, poza Orochimaru, starszym mężczyzną poznanym przez Internet, jakiś czas temu. To przez niego panicz Uchiha stał się jeszcze bardziej zamknięty w sobie, wulgarny, pyskaty i aspołeczny. Nie będzie miał pan z nim lekko, panie Uzumaki.

    - Mam na imię Naruto - wysunął dłoń do czarnowłosej, uśmiechając się zachęcająco, a ta ujęła ją ostrożnie, oddając uśmiech.

    - Hinata - przedstawiła się, znów z rumieńcem.

    - A rodzice? Jakie ma relacje z nimi? Ma rodzeństwo?

    - Panicz Itachi mieszka daleko stąd, zerwał z wszystkimi kontakt - kusiło mnie, by zapytać o więcej szczegółów, lecz w moim zawodzie niedyskretność i ciekawość prowadziła do utraty pracy, więc milczałem. - Pan Fugaku jest wybitnym i znanym biznesmenem, nie za bardzo ma czas opiekować się paniczem Sasuke.

    - A co z jego matką?

    - Odeszła od pana kilka lat temu, zabierając połowę kosztowności i zostawiając mu pod opieką synów - gdybym nie słyszał w swoim dwudziestotrzyletnim życiu wielu podobnych historii, na pewno byłbym wstrząśnięty. Niestety, tak to już jest - coraz częściej małżeństwa zawierane są dla pieniędzy i tylko dla pieniędzy. Do tego oto dąży ówczesne społeczeństwo.

    - Rozumiem - mruknął, gasząc uśmiech i stając przed hebanowymi, obitymi ćwiekami, drzwiami. "Kolejny got, samobójca, czy chuj wie co jeszcze" - pomyślałem, obserwując towarzyszkę. Hinata zapukała delikatnie.

    - Paniczu Sasuke, ma pan gościa - wyszeptała, patrząc na klamkę wyczekująco. - Paniczu Sa...

    - Spierdalać, nikogo się nie spodziewam! - Usłyszałem zduszony głęboki, męski głos, dobywający się z zamkniętego pomieszczenia. Czarnowłosa przeniosła wzrok na mnie.

    - Mówiłam panu.. to znaczy ci - poprawiła się pod niby groźnym spojrzeniem blondyna.

    - Możesz zostawić nas samych? - Zapytał, kucając. Dziewczyna tylko przytaknęła, informując go jeszcze, gdzie może ją znaleźć. W końcu miał tu zamieszkać na jakiś czas, jeśli dziś uda mu się wejść do azylu chłopaka. Nie spodziewał się sukcesu.

    - Jestem Naruto Uzumaki i.. od dziś stanowię twojego wroga - powiedziałem głośno, na tyle by mnie usłyszał, pomimo zagłuszającej moje słowa muzyki.

    - Marne sztuczki - odkrzyknął w jego stronę przyszły wychowanek. Niebieskooki uśmiechnął się pod nosem. "Złapał haczyk", pomyślał, wstając z klęczek i opierając się zawadiacko o framugę.

    - Peniasz? - Rzuciłem poszerzając wyszczerz. Muzyka umilkła, usłyszałem ciężkie kroki zza ściany. Nie znałem tego całego Sasuke, ale byłem pewny, że tym go sprowokuję.

    - Co ty kurwa pierdolisz? - "Naprawdę wulgarny", przeszło mu przez myśl, nim odpowiedział.

    - Powiedziałem, że peniasz. Twój ojciec załatwił ci kolejnego opiekuna, bo sam nie ma dla ciebie czasu, a ty nawet nie próbujesz pokazać mi, gdzie pieprz rośnie? - Wiele ryzykowałem, wypowiadając tą kwestię, w końcu Fugaku mógł być gdzieś blisko, no ale liczyły sie efekty. Wszelkie chwyty dozwolone.

    - Myślisz, że nie wiem jak to kurwa działa? Nie wejdziesz tu, to wypierdalasz - odwarknął, zapewne patrząc na heban. Zastanawiał się, jak to dalej rozegrać. Już nawiązał z nim kontakt - przecież rozmawiali.

     - Niezła technika. Ale ona tylko ujawnia jak wielkim tchórzem jesteś - rzuciłem, oglądając paznokcie u rąk. Usłyszałem drwiący śmiech.

    - Może inni popierdoleńcy się na to nabrali, ale nie ja kurwa!

    - A więc przyznajesz, że jesteś popierdoleńcem? Trochę bardziej rozgarniętym, ale nadal popierdoleńcem? - Uwielbiał tę część konwersacji z takimi jak ten chłopak. Myśleli, że są górą, a tak naprawdę wystarczył jeden krok.

    - Spadaj. Nie wejdziesz tu i chuj - odparły drzwi, lecz ja byłem na to przygotowany.

    - Jest tak jak mówiłem twojemu ojcu. Ty po prostu boisz się świata zewnętrznego i nie jest ci potrzebny taki palant jak ja. Niee, ty potrzebujesz zakładu zamkniętego - wyrecytowałem, wyciągając z kieszeni spodni komórkę i włączając aparat. Miałem nadzieję, że moje marne 5 megapikseli wystarczy temu całemu Fugaku.

                 Tak jak się spodziewał, drzwi otworzyły się z rozmachem, a w nich stanął zmizerniały brunet, niezbyt podobny do pana domu. Czarne, smoliste włosy miał w nieładzie, wyglądały na lekko przetłuszczone, jakby zapomniały, co to szampon. Przystojną twarz szpecił kilkudniowy, delikatny jeszcze jak na ten wiek zarost i duże, śliwkowe cienie pod oczami. Cała postać lustrującego go wzrokiem bruneta sprawiała wrażenie zaniedbanej - wyblakła, niemal przezroczysta skóra, średnio masywne, okryte spodenkami nogi, wychudzone ręce, klatka piersiowa i imitacja brzucha. "Paniczyna" patrzył na niego z mordem w oczach.

    - Odszczekaj to! - Warknął do mnie, chwytając za elegancką, kremową koszulę.

    - Nie - odparłem spokojnie, przygotowując się do zdjęć.

    - Nie?!! - Powtórzył za mną, wściekłym głosem. Wykorzystałem jego wkurwione, choć piękne, spojrzenie i wymierzyłem z komórki. Dostał prosto w świecące onyksem oczęta i na chwilę stracił orientację.

                 Naruto uwolnił się z jego rąk i dumnym krokiem wszedł do pokoju. Jego oczom ukazał się istny bajzel - na brudnej, pomalowanej czarną farbą podłodze leżało mnóstwo przedmiotów - od resztek jedzenia, śmierdzących zgnilizną ubrań, potłuczonych naczyń, powyginanych sztućców, po połamane płyty, porozrywane książki, równie czarne co podłoga, świece. Naprzeciw niego duże, plastikowe okno zakryte było opuszczoną, czarno-granatową roletą, a dębowe biurko ledwo się trzymało, choć dzielnie dźwigało PC-ta i parę innych drobiazgów. Blondyn zniesmaczony zauważył pety walające się na tym właśnie meblu. Rozglądając się dalej, spostrzegł po prawej stronie zdezelowany regał zajmujący całą ścianę, a po przeciwnej, w kącie łóżko, okryte ciemnoczerwoną narzutą. Tuż przed nim stała szafa, o dziwo biała, z wielkim lustrem. Nie zastanawiając się ani chwili zrobił sobie zdjęcie, potem odwrócił się przodem do drzwi i znów pstryknął, by Uchiha miał pewność, że znajdował się w środku. Schował szybko telefon, widząc mordercze spojrzenie tego całego Sasuke.

    - Kasuj to, szmaciarzu - usłyszałem, na co, prawdę powiedziawszy, skrzywiłem się niezadowolony, bo nie lubiłem przezwisk.

    - Nie można milej? - Odparł, tym razem z lekko triumfującym uśmiechem. Chwilę później poczuł na sobie uderzenie - musiał przyznać, że chłopak miał siłę.

    - Kasuj - wysyczał do mnie, przez zaciśnięte zęby, kolejny raz uderzając w brzuch. Poczułem metaliczny smak krwi, a mimo to mój uśmiech się powiększył. - Z czego jesteś zadowolony?!

    - Bo nie wychodzisz z pokoju, a masz już gwarantowaną sprawę o pobicie - rzuciłem lekko i wykorzystując jego, powiedzmy, szok szybko wywinąłem się z jego uścisku i wyszedłem na korytarz. Czekająca tam na niego Hinata mrugała z niedowierzaniem. - Prowadź do pana Fugaku Uchihy - poprosił, oglądając się przez ramię. Stojący na środku własnego azylu Sasuke, spoglądał na niego nienawistnie.

    - I tak stąd wylecisz - warknął w moim kierunku, a ja błysnąłem do niego białymi ząbkami.

    - Nie, jeśli znów dasz mi się sprowokować - odparł niebieskooki, podążając za służącą.

                - Jak to się to panu udało, panie Naruto? - Blondyn spostrzegł z niechęcią, że po sukcesie z jego synem, Uchiha zapamiętał jego imię. Czyżby awansował w jego mniemaniu? Prychnął śmiechem na samą myśl, co jego towarzysz przyjął z podniesieniem jednej brwi.

    - Ma się swoje sposoby zawodowe - odparł, nadal z uśmiechem. - Pan wybaczy, ale nie mogę ich panu wyjawić.

    - Rozumiem, ale i tak jestem pod wielkim wrażeniem. Jak dotąd tylko panu udało się dojść tak daleko. Kupił pan sobie tydzień, płatny z góry.

    - Kupiłem? - Powtórzyłem, niepewny tego, co usłyszałem.

    - Tak, kupił pan. Jeśli po kolejnych siedmiu dniach nie uda się panu wyprowadzić mojego syna z domu, zatrudnię kogoś innego - "Przecież to bez sensu, to nie wyścigi", pomyślał, ściskając zaoferowaną dłoń. - 20 000 wystarczy? - Omal się nie zakrztusiłem.

    - T-tak, z pewnością - odparłem, drapiąc z zakłopotaniem w kark.

    - Świetnie się robi z panem interesy - rzucił w moją stronę, po czym nalał nam po szklaneczce whisky. - Uwielbiam ten trunek, nie wiem jak pan..

    - Wolę czystą sake, choć może i nie jest taka reprezentatywna - odparł blondyn, pociągając łyk.

    - Zgodzę się z panem, lecz rzadko mam czas na jej spożywanie. Rozumie pan, praca - wskazał ręką na leżący na stoliku nieopodal, plik dokumentów.

    - Tak, oczywiście - no jasne, że rozumiałem takich buców jak on. Tacy to robią sobie dzieci tylko po to, by się nimi nie zajmować, a w zamian oczekiwać i propagować na przyszłego następcę. Nienawidziłem takich ludzi. Brązowowłosy nalał im po jeszcze jednej szklaneczce, po czym pożegnał go, nakazując Hinacie, by pokazała mu jego pokój. Na zwiedzanie domu, jak sam stwierdził, będzie miał aż tydzień.

*Imię wymyślone na potrzeby opowiadania

Stwierdziłam, że skoro już piszę od jakiegoś czasu, to nie pogniewacie się o małą innowację. Pozdrawiam ;)